کنایه ای در ادبیات گَنگ و فرهنگ عامه در نیمه دوم قرن 14 که مجاز از نادانی و بیهوده کاری بود. بدون ریشه قابل شناسایی یا برگردان از زبانی مبدا. این واژه با تصاویر نوعی بوفین اقیانوسیه بخصوص از رسانه ی ملی ایران در سریالهای تلویزیونی ترویج و نیز در
بخش های خبری نظیرسازی شد. . . توصیفی از اینکه غذای خود را پنهان می کندو آنرا نمی یابد را مصداق حماقت درنظر می گرفتند ( بدون توضیح اینکه بی غذا چگونه زنده می ماند ) .