نوشانوش

نوشیدن
( اسم ) ۱ - گفتن نوش باد نوش باد . ( همراه با ده پیمایی ) : ((پیش آر نو شانوش را از بیخ بر کن هوش را آن عیش بی رو پوش رااز بند هستی بر گشا ) ) یا در نوشا نوش آمدن . نوش باد گفتن و باده نوشانیدن : (( دارو در قدح شراب افکند چنانکه کس ندید و در نوشا نوش آمد ... ) ) ۲ - ( صفت ) جام پر و لبا لب .

(اِمر. ) به یکدیگر «نوش باد» گفتن هنگام شراب خواری .

نوشانوش. ( اِ مرکب ) نوش نوش. نوش باد نوش باد! نوش بادی که باده گساران در بزم می هنگام جام برگرفتن یکدیگر را گویند :
صفیر مرغ و نوشانوش ساقی
ز دلها برده اندوه فراقی.پیاپی شد غزل های عراقی
برآمد بانگ نوشانوش ساقی.یکی شه چون طرب را گوش گیرد
جهان آواز نوشانوش گیرد.شراب خانگی از ترس محتسب خورده
به روی یار بنوشیم و بانگ نوشانوش.نشیند در نقاب بارگاه مغفرت فردا
ز نوشانوش مستان منفعل بانگ اذان ما.- به نوشانوش ؛ در حال نوشانوش گفتن. در حال نوش بادو هنیئاً لک گفتن :
به نوشانوش می در کاس می داشت
ز دورادور شه را پاس میداشت.به دشت انجرک آرام کردند
به نوشانوش می در جام کردند.چو ساقی در شراب آمد به نوشانوش در مجلس
به نافرزانگی گفتند کَاوّل مرد فرزانه.- در نوشانوش آمدن ؛ نوش باد گفتن و باده نوشانیدن. ( فرهنگ فارسی معین ) : دارو در قدح شراب افکند چنانکه کس ندید ودر نوشانوش آمد. ( سمک عیار از فرهنگ فارسی معین ).
|| با پیاله های پر و لبالب و لبریز و باربار( ؟ ). ( ناظم الاطباء ). || جام پر و لبالب ( ؟ ). ( فرهنگ فارسی معین ).

گفتن نوش باد در مجلس باده گساری.