سرودگوی

( سرود گو ی ) ( صفت ) آنکه سرود خواند سراینده مغنی .

سرودگوی. [ س ُ ] ( نف مرکب ) سرودگوینده. مغنی. ( محمودبن عمر ). مطرب. ( دهار ). سرودسرای :
بلبل چو سبزه دید همه گشته مشکبوی
گاهی سرودگوی شد و گاه شعرخوان.ای مشغله نشاطجویان
صاحب رصد سرودگویان.و نغمه سرودگویان و راز عاشقان و امثال آن. ( ترجمه محاسن اصفهان ص 90 ).

سرودگوینده، آوازخوان، مغنی.