شکارافکن

شکار انداز صیاد شکارچی

شکارافکن. [ ش ِ اَ ک َ ] ( نف مرکب ) شکارافگن. شکارانداز. شکاری. ( آنندراج ). شکارچی. ( یادداشت مؤلف ). صیاد. ( ناظم الاطباء ). افکننده شکار. شکارکننده :
هر آنچ او فحل تر باشد به نخجیر
شکارافکن بدو خوشتر زند تیر.به عرض جنوبی نمودند میل
شکارافکنان هر سویی خیل خیل.خدنگ آه شکارافکن است لیک چه سود
که از هزار یکی بر نشان نمی آید.نوک خاری نیست کز خون شکاری سرخ نیست
آفتی بود آن شکارافکن کزین صحرا گذشت. || ( ق مرکب ) در حال افکندن شکار :
بُنه در یک شکارستان نمی ماند
شکارافکن شکارافکن همی راند.و رجوع به مترادفات کلمه شود.
|| ( نف مرکب ) چابک در صید و نخجیر. || شجاع. ( ناظم الاطباء ).

۱. شکارافکننده، ویژگی آن که حیوانی را با تیر می زند و بر زمین می افکند.
۲. چابک و چالاک در شکار کردن.