فارسی هود

فارسیهود (یا فارسی-یهودی) هم به گروهی از گویش های یهودی که یهودیان ایران به آن تکلم می کنند و هم به نوشته های فارسی با الفبای عبری اطلاق می شود. این نوشته ها به جز چند مورد از جمله ترجمه مزامیر داوود به زبان و خط پهلوی به زبان فارسی نو هستند. از جمله آثار ادبیات فارسیهود برگردان رستم و سهراب فردوسی، رباعیات خیام، دیوان حافظ، گلستان سعدی، فیه و مافیه مولوی، منطق الطیر عطار، هفت پیکر و خسرو و شیرین و لیلی و مجنون نظامی گنجوی و یوسف و زلیخا از جامی را می توان مورد اشاره قرار داد.
زبان های هندوایرانی
زبان های ایرانی
زبان های ایرانی غربی
زبان های ایرانی غربی
زبان فارسی
فارسیهود
زبان فارسی-یهودی (به اختصار JP یا فارسیهود) اشاره به گروهی از زبان های مشترک یهودیان در ایران بزرگتر است در دوران هزاران ساله استفاده می گشته است.
جامعهٔ یهودیان ایران یکی از قدیمی ترین جوامع یهودی است و تاریخ پاگیری آن به قرن هشتم پیش از میلاد بازمی گردد. یهودیان ایران در سخت ترین شرایط و حتی به هنگامی که تحت تعقیب و تفتیش عقاید بودند، به مذهب و عقایدشان پایبند باقی ماندند، اما همین جامعه همواره آمادهٔ اخذ فرهنگ و ادبیات ایرانی و حفظ آن به منزلهٔ فرهنگ خویش بوده است.
یهودیان ایران به گویش هایی محلی سخن می گفته اند که بسیاری از آنان از نظر پژوهش های زبانشناسی پرارزش اند. از جملهٔ این گویش ها می شود به گویش های اصفهانی و یزدی اشاره کرد که از واژگان عبری و آرامی متأثر بوده اند. طومار استر به زبان عبری و طومار قمرانی به زبان آرامی که در طومارهای قمران پیدا شده است، مبین حضور عناصر ایرانی در زبان ایرانیان یهودی از دورهٔ هخامنشی است. همچنین شواهدی مبنی بر وجود ترجمهٔ کتاب مقدس یهودیان به زبان پارسی دورهٔ ساسانی در دست است. به هر روی، قدیمی ترین اسناد مکتوب فارسیهودی به قرن هشتم میلادی بازمی گردد و عملاً همهٔ اسناد فارسیهودی که تا به امروز شناخته شده اند، گونه هایی از زبان فارسی نو بوده اند.