باور امدن

( باور آمدن ) قبول کردن پذیرفتن

( باور آمدن ) باور آمدن. [ وَ م َ دَ ] ( مص مرکب ) قبول کردن. پذیرفتن. راست پنداشتن. باور کردن :
نشان داده بود از پدر مادرت
ز بهر چه نامد همی باورت ؟ || پذیرفته آمدن. قبول افتادن. باور افتادن :
ای برادر گر ببینی مر مرا
باورت ناید که من آن ناصرم.کردند وعده دیگری زین به نیاید باورش
از غدر ترساند همی پرغدر دهر کافرش.گویمش حال من از عشقت بپرس
کز منت باور نخواهد آمدن.باورش نامد بپرسید از دگر
آن دگر هم گفت آری ای قمر.باور نیایدم به وفا وعده گر دهد
دانا نیازموده به دهر آزموده را.