بانگ امدن

( بانگ آمدن ) فریاد رسیدن آواز آمدن

( بانگ آمدن ) بانگ آمدن. [ م َ دَ ] ( مص مرکب ) فریاد رسیدن. آواز آمدن. آوایی شنیده شدن : حیلتی ساخت در کشتن فور به آنکه از جانب لشکر فور بانگی به نیرو آمد. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 90 ).
خاقان اکبر کز فلک بانگ آمدش کالامر لک
در پای او دست ملک روح معلا ریخته.ناله ها کردم چنان کز چرخ بانگ آمد که بس
ای عفی اﷲ در تو گویی ذره ای ز آن درگرفت.بانگ آمد از قنینه کاباد بر خرابی
دریاب کار عشرت گر مرد کار آبی.- بانگ برآمدن ؛ آوا برخاستن. آهنگ بلند شدن. فریاد و فغان برخاستن. آوا درافتادن : و خوارزمشاه آنگاه خبر یافت که بانگ غوغا از شهر برآمد که در پای وی رسن کرده بودند و میکشیدند. ( تاریخ بیهقی ).
نای چو شهزاده حبش که زند چشم
بانگش از آهنگ ده غلام برآمد.شی اللهی بزن که برآید ز خانه بانگ
یا اللهی بگو که گشایند بر تو در.بانگ برآمد ز خرابات من
کی سحر اینست مکافات من.زهر بیاور که از اجزای من
بانگ برآید به ارادت که نوش.گر بانگ برآید که سری در قدمی رفت
بسیار بگویید که بسیار نباشد.در خرمی بر سرائی ببند
که بانگ زن از وی برآید بلند.ناگه ز خانه بانگ برآید که خواجه مرد.استنقاع ؛ بانگ برآمدن. ( تاج المصادر بیهقی ).
- به بانگ آمدن ؛ به آواز آمدن. خواندن. متغنی شدن : عندلیب هنر به بانگ آمد. ( از تاریخ بیهقی چ ادیب ص 387 ).