یامابوشی

یامابوشی (به ژاپنی: 山伏) (به هیراگانا: やまぶし)، راهبان گوشه گیر ژاپنی هستند که پیشینه درازی در آن سرزمین دارند. این راهبان در کوهستان ها زندگی می کنند و داشتن قدرت های فراطبیعی را به آنان نسبت می دهند. آن ها پیرو مکتب شوگندو (修験道) هستند که ترکیبی از بوداگرایی عرفانی بخش شینگون (真言) با عناصر بوداگرایی تندای (天台宗)، تائوئیسم و شینتو (神道) است. پیشینه آن ها را می توان به مردمان یامابیتو (山人) در دوره جومون و هیجیری (聖) در سده های هشتم و نهم میلادی نسبت داد.
یامابوشی ها برای حفظ استقلال و انزوای خود تنها با تعداد کمی از معابد روابط کمی دارند. آن ها به تمرینات هنرهای رزمی نیز می پردازند و در تاریخ در برخی موارد در کنار سامورایی ها(武士) و سوهی ها (僧兵) در نبردها شرکت کرده اند.
امروزه پیروان شوگندو را با نام اوباسوکو-یامابوشی می شناسند. این آیین بر ریاضت و پایداری پافشاری می کند و پیروان آن لباس های سفید و زرد بر تن می کنند و شیپور صدفی هوراگای را همراه دارند.
رسم یامابوشی از یاماهوشی آغاز گردیده است؛ گروه ها یا افراد تکی که در کوه ها به ریاضت و زهد می پرداختند، با نام مردان مقدس نیز شناخته می شدند و با پیروی از راه شوگندو به جستجوی نیروهای فراطبیعی و روحی بودند. در افسانه ها، بنیان گذار این آیین را ان نو گیوجا دانسته اند که جایگاهش در زاپن همچون مرلین در فرهنگ غرب است. پیروان این آیین را با نام های گوناگونی چون کنجا، کنزا یا شوگنجا می نامند. این زاهدان را به خاطر قدرت های جادویی، دانش رمزی و شفابخشی می شناسند. (در آیین شینتو، شفابخشی را قدرت دوشیزگان میکو می دانند.)