قطعنامه 598 شورای امنیت

قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت یکی از قطعنامه های شورای امنیت است که در ۲۹ تیر ۱۳۶۶، برای پایان دادن به جنگ ایران و عراق صادر شد. این قطعنامه از نظر کمی و تعداد واژه های به کار گرفته شده مفصل ترین و از نظر محتوا اساسی ترین و از نظر ضمانت اجرایی قوی ترین قطعنامه شورای امنیت در مورد این جنگ بوده است. این قطعنامه بلافاصله از سوی عراق پذیرفته شد، ولی دو روز مانده به سالروز صدور آن در ۲۷ تیر ۱۳۶۷ از سوی ایران پذیرفته شد و سید روح الله خمینی (رهبر وقت ایران) در ۲۹ تیر ۱۳۶۷ پیامی دربارهٔ پذیرش قطعنامه منتشر کرد که به «نوشیدن جام زهر» معروف شد. پذیرش این قطعنامه هرچند به معنای پذیرش آتش بس از سوی ایران بود، ولی عراق به حملات خود ادامه داد و مجدداً داخل خاک ایران شد تا نقاط مهمی از جمله خرمشهر را به دست بیاورد تا با وضع بهتری در مذاکرات حضور داشته باشد، اما موفقیتی بدست نیاورد و نهایتاً جنگ در ۲۹ مرداد ۱۳۶۷ پایان یافت.
چین
فرانسه
بریتانیا
ایالات متحده آمریکا
اتحاد جماهیر شوروی
یکی از مهم ترین عواملی که باعث پذیرفتن این قطعنامه از سوی رهبر ایران شد، نامهٔ محرمانه محسن رضایی (فرمانده وقت سپاه پاسداران) به هاشمی رفسنجانی بوده است. در بخشی از این نامه آمده است:.mw-parser-output blockquote.templatequote{margin-top:0}.mw-parser-output blockquote.templatequote div.templatequotecite{line-height:1em;text-align:right;padding-right:2em;margin-top:0}.mw-parser-output blockquote.templatequote div.templatequotecite cite{font-size:85%}
... تا پنج سال دیگر ما هیچ پیروزی نداریم، ممکن است در صورت داشتن وسائلی که در طول پنج سال به دست می آوریم قدرت عملیات انهدامی یا مقابله به مثل را داشته باشیم و بعد از پایان سال ۱۳۷۱ اگر ما دارای ۳۵۰ تیپ پیاده و ۲۵۰۰ تانک و ۳۰۰۰ قبضه توپ و ۳۰۰ هواپیمای جنگی و ۳۰۰ هلیکوپتر باشیم و قدرت ساخت مقدار قابل توجهی از سلاح های لیزری و اتمی که از ضرورتهای جنگ در آن موقع است را داشته باشیم، می توان گفت به امید خدا بتوانیم عملیات آفندی انجام دهیم.
۱-پیروزیهای بزرگ و استراتژیک ایران در جبهه های جنگ به ویژه در دو عملیات والفجر ۸ و کربلای ۵.

قَطْعْنامۀ ۵۹۸ شورای امنیّت
قطعنامۀ مصوب تیر ۱۳۶۶/ ژوئیۀ ۱۹۸۷ شورای امنیت سازمان ملل در حل وفصل جنگ هشت سالۀ عراق علیه ایران . با طولانی شدن جنگ های ایران و عراق ، سازمان ملل متحد سیاست فعال تری در پیش گرفت و با صدور قطعنامه های ۵۸۲ و ۵۸۸، خواستار پایان جنگ و حل اختلافات عراق و ایران شد. اما این قطعنامه ها از سوی دولت ایران به سبب ناعادلانه بودن آن ، پذیرفته نشد. تا آن که قطعنامۀ ۵۹۸ در ۲۹ تیر ۱۳۶۶/۲۰ ژوئیۀ ۱۹۸۷ به تصویب شورای امنیت سازمان ملل رسید؛ در این قطعنامه ، ضمن دعوت از دو کشور برای پایان دادن سریع جنگ، سازمان ملل آمادگی خود را جهت اعزام هیئتی بی طرف برای شناسایی مقصر اصلی جنگ اعلام داشت . عراق گرچه متجاوز بود، اما فوراً این قطعنامه را پذیرفت ، ولی دولت ایران موضع آشکاری در برابر آن اتخاذ نکرد. بدین ترتیب، فشار بین المللی بر ایران تشدید شد. از اوایل بهار ۱۳۶۷، حملات گستردۀ نظامی عراق در جبهه های جنگ معادلات گذشتۀ نظامی را برهم زد و با توجه به امکانات نظامی و اقتضائات سیاسی ملی ، منطقه ای و جهانی ، دیگر امکان ادامۀ نبرد، چون گذشته، برای ایران فراهم نبود. از این رو، با موافقت امام خمینی (ره) در ۲۶ تیر ۱۳۶۷ / ۱۷ ژوئیۀ ۱۹۸۸، سفیر دائم ایران در سازمان ملل ، نامۀ ریاست جمهوری وقت ایران ، سیدعلی خامنه ای ، را مبنی بر پذیرش قطعنامۀ ۵۹۸ به اطلاع شورای امنیت سازمان ملل رساند و امام نیز خود طی پیام مهمی با ذکر دلایل جمهوری اسلامی بر ادامۀ جنگ ، پذیرش قطعنامه را اعلام داشت (۲۹ تیر ۱۳۶۷).