عصر اوگوسْتی (Augustan Age)
عصر اوگوستوس (۳۱ پ م ـ۱۴م)، امپراتور روم، که دوران شکوفایی هنر و ادب بود. این اصطلاح همچنین به آثار نویسندگانی از قرن ۱۸م اطلاق می شود که سبک و قالب و مضامین متون کلاسیک را برگزیدند ( ← انگلیسی،_ادبیات)، امّا بیشتر مراد از آن آثار شاعران عصر اوگوستوس، یعنی ویرژیل، هوراس و اووید است. نویسندگان برجستۀ اوگوستیِ قرن ۱۸ عبارت اند از اَلگزاندر پوپ، شاعر انگلیسی، جاناتان سویفت، طنزپرداز ایرلندی، جوزف اَدیسون، مقاله نویس، شاعر و نمایش نامه نویس انگلیسی، ریچارد استیل، نویسنده و نمایش نامه نویس و نویسندگان فرانسوی عهد لوئی چهاردهم. نویسندگان بزرگ همان دوران و نیز نویسندگان دوره های بعد، به این نام گذاری بدبین بودند و حتی از آن با تحقیر یاد می کردند، چنان که پوپ نیز در «دانسیاد» (۱۷۲۸) چنین موضعی اختیار کرده است. این واژه همچنین برای متمایزساختن فرهنگ قرن ۱۸ از فرهنگ رمانتیک قرن ۱۹ به کار می رود.ادبیات اوگوستی در زبان انگلیسی. ادبیات انگلیس در دورۀ اوگوستی به مضامین و قالب های کلاسیک روی آورد. برای نمونه، اَلگزاندر پوپ به ترجمه و تفسیر متون کلاسیک و نیز تقلید و تمسخر سبک و ساختار آن ها پرداخت، مثلاً درغصب طرۀ مو (۱۷۱۲ـ۱۷۱۴). با این که برخی نویسندگان این دوره سبک کلاسیک را رها نمی کردند، ادبیات انگلیس از جهاتی متحول شد. در نثر، ریچارد استیل و جوزف اَدیسون طنزنویسی را در نشریۀ تاتلر (۱۷۰۹ـ۱۷۱۱) باب کردند. رمان نیز متحول شد؛ ساموئل ریچاردسون رمان هایپامِلا (۱۷۴۰ـ۱۷۴۱) و کلاریسا (۱۷۴۷ـ۱۷۴۸) را در قالب رمان مراسله ای نوشت، که در نتیجه مردم را به خواندن رمان ترغیب کرد. هِنری فیلدینگ از یک سو دستاوردهای ریچاردسون را هجو کرد (شامِلا، ۱۷۴۱) و از سوی دیگر با نوشتن رمان های جوزف اندروز (۱۷۴۲) و تام جونز (۱۷۴۹) قالب روایی رمان را گسترش بخشید. توبایس اسمالِت، مانند فیلدینگ، رمان های حادثه ای ـ فکاهی نوشت (مثل هامفری کلینکر، ۱۷۷۱)، و لارنس استرن، دیگر رمان نویس این دوره، در تریسترام شَندی (۱۷۵۹ـ۱۷۶۷) به شگردهای جدیدی دست یافت. ساموئل جانسون و اعضای محفل هنری اش ازجمله ادموند برک، سیاستمدار و نویسندۀ ایرلندی، جاشوا رینولدز، نقاش انگلیسی، و نمایش نامه نویسان ایرلندی اولیور گلداسمیت (تمکین می کند تا تسخیر کند، ۱۷۷۳) و ریچارد شریدان (رقیبان، ۱۷۷۵ و مکتب رسوایی، ۱۷۷۷) معیارهای نوکلاسیک اوگوستی ها را پذیرفتند. گلداسمیت و شریدان سنت نمایش نامه نویسی مطایبه آمیز و طنز آلود را ادامه دادند، هرچند گلداسمیت در شعر (دهکدۀ متروک، ۱۷۷۰) و رمان (کشیشِ وِیکفیلد، ۱۷۶۶) نیز دستی داشت. از دیگر نویسندگان پرنفوذ این دوره دانیل دفو رمان نویس انگلیسی بود که آثار نامتعارفی خلق کرد مانند مال فلاندرز (۱۷۲۲) و نیز روزشمار سال طاعونی (۱۷۲۲) که یادداشت های پراکندۀ فردی است که از طاعون سال ۱۶۶۵ جان سالم به در برده است. این دو اثر در واقع گرایی زبانزدند؛ و پرآوازه ترین اثر او رابینسون کروزوئه (۱۷۱۹) نیز به سبک و سیاق گزارش یک رخداد واقعی نوشته شده است. جاناتان سویفت، طنزپرداز ایرلندی، شهرتش را مدیون طنز سیاسی سفرهای گالیور (۱۷۲۶) و رسالۀیک پیشنهاد کوچک (۱۷۲۹) است که در آن پیشنهاد خوردن اطفال فقرا را می دهد. تألیفات مذهبی این دوره نیز پُرمایه اند، از آن جمله می توان به سرودهای مذهبی آیزاک واتس («ای خدا، ای یاور ما در اعصار گذشته»، «چگونه زنبورِ کوچکِ مشغول...»، ۱۷۱۵) و نوشته های جان وِسلی، پایه گذار انگلیسی جنبش متدیسم، اشاره کرد. مکتب رمانتیک الگوها و آرمان های کلاسیک را بسیار زودتر از آن که عموماً تصور می رود به چالش طلبید. برای مثال، ویلیام کالینز، شاعر انگلیسی، کارش را در قالب کلاسیک آغاز کرد اما رفته رفته این قالب را با موضوع های رمانتیک وفق داد (چکامۀ خرافات فرابومان، ۱۷۴۹). تامس گِری، شاعر انگلیسی، که از پیشگامان مکتب رمانتیک به شمار می رود، در ۱۷۵۱، مرثیه ای که در گورستان کلیسای دهکده کتابت شد را نوشت.
عصر اوگوستوس (۳۱ پ م ـ۱۴م)، امپراتور روم، که دوران شکوفایی هنر و ادب بود. این اصطلاح همچنین به آثار نویسندگانی از قرن ۱۸م اطلاق می شود که سبک و قالب و مضامین متون کلاسیک را برگزیدند ( ← انگلیسی،_ادبیات)، امّا بیشتر مراد از آن آثار شاعران عصر اوگوستوس، یعنی ویرژیل، هوراس و اووید است. نویسندگان برجستۀ اوگوستیِ قرن ۱۸ عبارت اند از اَلگزاندر پوپ، شاعر انگلیسی، جاناتان سویفت، طنزپرداز ایرلندی، جوزف اَدیسون، مقاله نویس، شاعر و نمایش نامه نویس انگلیسی، ریچارد استیل، نویسنده و نمایش نامه نویس و نویسندگان فرانسوی عهد لوئی چهاردهم. نویسندگان بزرگ همان دوران و نیز نویسندگان دوره های بعد، به این نام گذاری بدبین بودند و حتی از آن با تحقیر یاد می کردند، چنان که پوپ نیز در «دانسیاد» (۱۷۲۸) چنین موضعی اختیار کرده است. این واژه همچنین برای متمایزساختن فرهنگ قرن ۱۸ از فرهنگ رمانتیک قرن ۱۹ به کار می رود.ادبیات اوگوستی در زبان انگلیسی. ادبیات انگلیس در دورۀ اوگوستی به مضامین و قالب های کلاسیک روی آورد. برای نمونه، اَلگزاندر پوپ به ترجمه و تفسیر متون کلاسیک و نیز تقلید و تمسخر سبک و ساختار آن ها پرداخت، مثلاً درغصب طرۀ مو (۱۷۱۲ـ۱۷۱۴). با این که برخی نویسندگان این دوره سبک کلاسیک را رها نمی کردند، ادبیات انگلیس از جهاتی متحول شد. در نثر، ریچارد استیل و جوزف اَدیسون طنزنویسی را در نشریۀ تاتلر (۱۷۰۹ـ۱۷۱۱) باب کردند. رمان نیز متحول شد؛ ساموئل ریچاردسون رمان هایپامِلا (۱۷۴۰ـ۱۷۴۱) و کلاریسا (۱۷۴۷ـ۱۷۴۸) را در قالب رمان مراسله ای نوشت، که در نتیجه مردم را به خواندن رمان ترغیب کرد. هِنری فیلدینگ از یک سو دستاوردهای ریچاردسون را هجو کرد (شامِلا، ۱۷۴۱) و از سوی دیگر با نوشتن رمان های جوزف اندروز (۱۷۴۲) و تام جونز (۱۷۴۹) قالب روایی رمان را گسترش بخشید. توبایس اسمالِت، مانند فیلدینگ، رمان های حادثه ای ـ فکاهی نوشت (مثل هامفری کلینکر، ۱۷۷۱)، و لارنس استرن، دیگر رمان نویس این دوره، در تریسترام شَندی (۱۷۵۹ـ۱۷۶۷) به شگردهای جدیدی دست یافت. ساموئل جانسون و اعضای محفل هنری اش ازجمله ادموند برک، سیاستمدار و نویسندۀ ایرلندی، جاشوا رینولدز، نقاش انگلیسی، و نمایش نامه نویسان ایرلندی اولیور گلداسمیت (تمکین می کند تا تسخیر کند، ۱۷۷۳) و ریچارد شریدان (رقیبان، ۱۷۷۵ و مکتب رسوایی، ۱۷۷۷) معیارهای نوکلاسیک اوگوستی ها را پذیرفتند. گلداسمیت و شریدان سنت نمایش نامه نویسی مطایبه آمیز و طنز آلود را ادامه دادند، هرچند گلداسمیت در شعر (دهکدۀ متروک، ۱۷۷۰) و رمان (کشیشِ وِیکفیلد، ۱۷۶۶) نیز دستی داشت. از دیگر نویسندگان پرنفوذ این دوره دانیل دفو رمان نویس انگلیسی بود که آثار نامتعارفی خلق کرد مانند مال فلاندرز (۱۷۲۲) و نیز روزشمار سال طاعونی (۱۷۲۲) که یادداشت های پراکندۀ فردی است که از طاعون سال ۱۶۶۵ جان سالم به در برده است. این دو اثر در واقع گرایی زبانزدند؛ و پرآوازه ترین اثر او رابینسون کروزوئه (۱۷۱۹) نیز به سبک و سیاق گزارش یک رخداد واقعی نوشته شده است. جاناتان سویفت، طنزپرداز ایرلندی، شهرتش را مدیون طنز سیاسی سفرهای گالیور (۱۷۲۶) و رسالۀیک پیشنهاد کوچک (۱۷۲۹) است که در آن پیشنهاد خوردن اطفال فقرا را می دهد. تألیفات مذهبی این دوره نیز پُرمایه اند، از آن جمله می توان به سرودهای مذهبی آیزاک واتس («ای خدا، ای یاور ما در اعصار گذشته»، «چگونه زنبورِ کوچکِ مشغول...»، ۱۷۱۵) و نوشته های جان وِسلی، پایه گذار انگلیسی جنبش متدیسم، اشاره کرد. مکتب رمانتیک الگوها و آرمان های کلاسیک را بسیار زودتر از آن که عموماً تصور می رود به چالش طلبید. برای مثال، ویلیام کالینز، شاعر انگلیسی، کارش را در قالب کلاسیک آغاز کرد اما رفته رفته این قالب را با موضوع های رمانتیک وفق داد (چکامۀ خرافات فرابومان، ۱۷۴۹). تامس گِری، شاعر انگلیسی، که از پیشگامان مکتب رمانتیک به شمار می رود، در ۱۷۵۱، مرثیه ای که در گورستان کلیسای دهکده کتابت شد را نوشت.
wikijoo: عصر_اوگوستی