عضدی یدالله

عَضُدی ، یدالله (۱۲۶۸ـ آرژانتین ۱۳۴۰ش)
(ملقب به: « امیر اعظم ») سیاستمدار و وزیر دورۀ پهلوی. فرزند نصرت الله میرزا و نوۀ وجیه الله میرزا، سپهسالار فتحعلی شاه قاجار بود و پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی در ایران برای ادامۀ تحصیل در ۱۵ سالگی به عثمانی رفت . پس از قتل پدرش در ۱۲۹۴ ش، به تهران آمد و حکمرانی شاهرود، سمنان ، و دامغان را، که املاک موروثی اش نیز در آن جا بود، در دست گرفت و لقب امیر اعظم یافت و پس از چندی به حکومت استرآباد منصوب شد و با دختر حسن پیرنیا ازدواج کرد و پس از درگذشت وی، دختر وثوق الدوله را به همسری برگزید. در ۱۳۰۶ش، به استخدام وزارت امور خارجه درآمد و مستشار و کاردار ایران در سفارت برلین گردید. سپس به ریاست ادارۀ کارگزینی وزارت امور خارجه (از ۱۳۰۸ تا ۱۳۰۹ ش) منصوب شد و مدتی هم با سمت وزیر مختاری در واشینگتن خدمت کرد (۱۳۱۰ش) و در ۱۳۱۲ش، وزیر مختار ایران در لهستان شد. از مشاغل دیگر او بازرسی و ریاست ادارۀ تذکره وزارت امور خارجه (۱۳۱۴ش)، سجلات و تابعیت ، معاونت وزارت دارایی (۱۳۲۰ ش)، وزیر دارایی در کابینۀ فروغی و وزیر راه در کابینه سهیلی و قوام بود. در ۱۳۲۲ ش، وزیر مختار ایران در برزیل ، و سپس وزیر مختار ایران در اسپانیا و سپس سفیر ایران در عراق شد (۱۳۳۹ش) در شهریور همین سال، به تهران آمد و وزیر امور خارجه گردید. سال بعد سفیر ایران در آرژانتین شد و چند ماه بعد براثر سکتۀ قلبی در همان جا درگذشت.