فرو د آمدن گاه در بهاران
متربع
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
متربع. [ م ُ ت َ رَب ْ ب ِ ] ( ع ص ) ستور که علف بهاری خورده و فربه شود. ( آنندراج ). فربه شده از علف بهاری. ( ناظم الاطباء ) ( از منتهی الارب ). || کسی که چهارزانو می نشیند. ( ناظم الاطباء ). به چهارزانو نشیننده. ( از منتهی الارب ).
متربع. [ م ُ ت َ رَب ْ ب َ ]( ع اِ ) فرودآمدن گاه در بهاران. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). || جائی که ستور در بهار چرا می کند. ( ناظم الاطباء ). و رجوع به تربع شود.
متربع. [ م ُ ت َ رَب ْ ب َ ]( ع اِ ) فرودآمدن گاه در بهاران. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). || جائی که ستور در بهار چرا می کند. ( ناظم الاطباء ). و رجوع به تربع شود.
متربع. [ م ُ ت َ رَب ْ ب َ ](ع اِ) فرودآمدن گاه در بهاران . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). || جائی که ستور در بهار چرا می کند. (ناظم الاطباء). و رجوع به تربع شود.
متربع. [ م ُ ت َ رَب ْ ب ِ ] (ع ص ) ستور که علف بهاری خورده و فربه شود. (آنندراج ). فربه شده ٔ از علف بهاری . (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب ). || کسی که چهارزانو می نشیند. (ناظم الاطباء). به چهارزانو نشیننده . (از منتهی الارب ).
کلمات دیگر: