قرا

قُرا، اولین گروهی از اعراب بودند که در جنگ های صدر اسلام علیه ساسانیان وارد کارزار شده بودند و آنها، زمین های حاصل خیز ناحیه سواد کوفه، که رها شده بود، را اشغال کرده بودند. اما این گروه های روستانشین را بعضی از تاریخ نگاران متاخر اسلامی، «قاریان قرآن» خواندند؛ و این معنا، با گذشت زمان، معنای متداول و پذیرفته شده واژه «قُرا» گشت. لفظ قُرا (مفرد: قاری) در تاریخ نگاری عربی، نخستین بار به گروهی از عراقی هایی اطلاق گشت که علیه عثمان شوریده بودند و پس از آن علیه علی شوریدند که در نتیجه آن، علی حکمیت را پذیرفت. در اروپا، قُرا به معنی «قاریان قرآن» متداول گشت.
خلافت علی بن ابی طالب
علی بن ابی طالب
عثمان بن عفان
برونو، اولین مورخ اروپایی بود که سعی کرد تا نقش قُرا را به صورت گروه مستقلی از درون گروه ناهمگن خوارج ایفا کند؛ که بخشی از ایده برونو توسط ولهاوزن رد گشت.
گروه قُرا، جنگجویان آغازینی از قبایل کوچک بودند که سیاست های عثمان آزرده گشته بودند و حس می کردند که با سیاست های قدرتمندسازی رئیس های قبایل سنتی، امتیازات آنها در خطر قرار گرفته است. با سیاست های تبعیض آمیز عثمان، زمین های سواد، از چنگ آنها در آمد. این گروه، نخستین گروهی بود که علیه خلافت عثمان شورید و در جریان قتل عثمان، رهبری معترضین، به دست این گروه بود.
علی وارد بصره شد و پول های بیت المال را به طور مساوی میان طرفدارانش تقسیم کرد. این عمل او، نشانگر عدالت و برابری طلبی مسلمین بود؛ مسلمانانی که در آغاز اسلام، برای آن جهاد کردند و مسلمانانی که بعدها در جنگ های آن شرکت جستند. او عبدالله بن عباس را به عنوان فرماندار بصره منصوب کرد تاکوفه را علیه معاویه، یارگیری کند. او در کسب ائتلاف گسترده موفق بود؛ چنان که دو گروه قُرا و قبایل سنتی را به گروه خودش ملحق کرد. گروه قُرا، علی را آخرین امیدشان برای بازپس گیری قدرت شان می دیدند و گروه های سنتی، که به خاطر سیاستِ برابرخواهانه علی در تقسیم غنائم، به گروه او پیوسته بودند. از میان این گروه ها، می توان به عمار بن یاسر (مهاجر)، قیس بن سعد بن عباده (انصار)، مالک اشتر نخعی (گروه قُرا) و اشعث بن قیس کندی (از رهبران سابق اهل رده که بعدها در زمره رهبران قبایل کوفی درآمد) اشاره کرد.