گسیل تحریکی

گسیل تحریکی فرایندی است که در آن یک الکترون (یا یک حالت مولکولی تحریک شده) با یک موج الکترومغناطیسی با یک فرکانس مشخص تعامل می کند و در نتیجهٔ این تعامل انرژی خود را به میدان الکترومغناطیسی می دهد. فوتونی که از راه گسیل تحریکی حاصل می شود دارای فاز، بسامد، قطبش و راستایی همسان با فوتون های موج اولیه است. این نوع گسیل در برابر گسیل خودبه خودی مطرح می شود که در آن گسیل مستقل از میدان مغناطیسی محیط شکل می گیرد. گسیل جذبی از پدیده های اساسی در تولید لیزر است.
جذب (الکترومغناطیس)
تقویت کننده نوری
وجود گسیل تحریکی را نخستین بار آلبرت اینشتین در سال ۱۹۱۶ میلادی در نظریه های خود مطرح کرد.