قانون گل زده در خانهٔ حریف، قانونی است که در فوتبال و ورزش های دیگر به عنوان راهکاری برای تعیین برنده به کار می رود. این قانون زمانی استفاده می شود که تیم ها دو بار به مصاف هم بروند؛ «دیدار رفت» در خانهٔ یک تیم و «دیدار برگشت» در خانهٔ تیم دیگر. بر طبق قانون گل زده در خانهٔ حریف، در بازی هایی که مجموع نتایج در بازی رفت و برگشت مساوی می شود، تیمی برنده می شود که گل های بیشتری در خانهٔ حریف زده است
پلی آف
لیگ قهرمانان اروپا
قانون گل زده در خانهٔ حریف غالباً در رقابت های رفت و برگشت که در آن ها نتیجهٔ پایانی از روی نتیجهٔ مجموع دو دیدار به دست می آید اعمال می شود. بر طبق این قانون، در شرایطی که در پایان یک دیدار رفت و برگشت، نتیجهٔ مجموع دو مسابقه مساوی باشد (مجموع گل های زده و خورده شدهٔ دو تیم در هر دو بازی برابر باشد)، تیمی به عنوان برنده محسوب می شود که گل های بیشتری در خانهٔ حریف به ثمر رسانده باشد. در بسیاری از مسابقات، قانون گل زده در خانهٔ حریف، اولین معیار برای تعیین برنده در بازی های مساوی است. این در حالی است که ضربات پنالتی در اولویت دوم قرار دارد، و زمانی اجرا می شود که هر دو تیم نه تنها در نتیجهٔ مجموع، بلکه در تعداد گل های زده در خانهٔ حریف نیز مساوی باشند. این قانون به شکل های متفاوتی اجرا می شود. این تفاوت ها، در این می باشد که این قانون چه زمانی عملی می شود؛ بعد زمان معمولی و عادی مسابقهٔ برگشت، بعد وقت اضافه یا هر دو.
یکی از مهم ترین هدف های ایجاد این قانون این است که در اثر آن، تیم میهمان تشویق به بازی حمله ای تر و پرهیز از بازی بسته و دفاعی شود. در فوتبال، این قانون سبب می شود که بازی دور اول (بازی رفت) شرایط حساسی به خود بگیرد، چرا که تیم میزبان به دلیل ترس از دریافت گل در خانهٔ خود، با تعداد بازیکن کمتری حمله می کند، و این در حالی است که تیم میهمان تلاش می کند دروازهٔ خود را بسته نگه دارد و در صورت امکان در زمین حریف به گل دست پیدا کند تا این گل در بازی برگشت به کمک آن ها بیاید. این قانون همچنین موجب جذاب شدن بازی برگشت نیز می شود، زیرا بعد از یک بازی معمولاً کم گل در دور رفت هر دو تیم از شانس پیروزی برخوردارند.
یکی از نکاتی که همواره در مورد این قانون مورد بحث قرار گرفته است این است که آیا دو تیم شانس یکسانی برای پیروزی دارند یا خیر. به عبارت دیگر، آیا اگر یک تیم در بازی اول میزبان و در بازی دوم میهمان باشد در شرایط یکسانی با حالتی که بازی اول میهمان و بازی دوم میزبان باشد قرار دارد یا خیر. بسیاری بر این عقیده اند که شانس تیمی که در بازی اول خارج از خانه به میدان می رود بیشتر است؛ چرا که بازی دوم را در خانه و مقابل هواداران خود و در مقابل حریفی بازی می کند که در بازی رفت به دلیل ترس از خوردن گل در خانه و احتیاط نتوانسته از امتیاز میزبانی اش استفاده کند. البته بر طبق شواهد، این موضوع یک واقعیت محسوب می شود که تیمی که در دور اول موفق به زدن گل در خانهٔ حریف شده است، برای خود شانس بیشتری برای صعود به دور بعد قائل است.
پلی آف
لیگ قهرمانان اروپا
قانون گل زده در خانهٔ حریف غالباً در رقابت های رفت و برگشت که در آن ها نتیجهٔ پایانی از روی نتیجهٔ مجموع دو دیدار به دست می آید اعمال می شود. بر طبق این قانون، در شرایطی که در پایان یک دیدار رفت و برگشت، نتیجهٔ مجموع دو مسابقه مساوی باشد (مجموع گل های زده و خورده شدهٔ دو تیم در هر دو بازی برابر باشد)، تیمی به عنوان برنده محسوب می شود که گل های بیشتری در خانهٔ حریف به ثمر رسانده باشد. در بسیاری از مسابقات، قانون گل زده در خانهٔ حریف، اولین معیار برای تعیین برنده در بازی های مساوی است. این در حالی است که ضربات پنالتی در اولویت دوم قرار دارد، و زمانی اجرا می شود که هر دو تیم نه تنها در نتیجهٔ مجموع، بلکه در تعداد گل های زده در خانهٔ حریف نیز مساوی باشند. این قانون به شکل های متفاوتی اجرا می شود. این تفاوت ها، در این می باشد که این قانون چه زمانی عملی می شود؛ بعد زمان معمولی و عادی مسابقهٔ برگشت، بعد وقت اضافه یا هر دو.
یکی از مهم ترین هدف های ایجاد این قانون این است که در اثر آن، تیم میهمان تشویق به بازی حمله ای تر و پرهیز از بازی بسته و دفاعی شود. در فوتبال، این قانون سبب می شود که بازی دور اول (بازی رفت) شرایط حساسی به خود بگیرد، چرا که تیم میزبان به دلیل ترس از دریافت گل در خانهٔ خود، با تعداد بازیکن کمتری حمله می کند، و این در حالی است که تیم میهمان تلاش می کند دروازهٔ خود را بسته نگه دارد و در صورت امکان در زمین حریف به گل دست پیدا کند تا این گل در بازی برگشت به کمک آن ها بیاید. این قانون همچنین موجب جذاب شدن بازی برگشت نیز می شود، زیرا بعد از یک بازی معمولاً کم گل در دور رفت هر دو تیم از شانس پیروزی برخوردارند.
یکی از نکاتی که همواره در مورد این قانون مورد بحث قرار گرفته است این است که آیا دو تیم شانس یکسانی برای پیروزی دارند یا خیر. به عبارت دیگر، آیا اگر یک تیم در بازی اول میزبان و در بازی دوم میهمان باشد در شرایط یکسانی با حالتی که بازی اول میهمان و بازی دوم میزبان باشد قرار دارد یا خیر. بسیاری بر این عقیده اند که شانس تیمی که در بازی اول خارج از خانه به میدان می رود بیشتر است؛ چرا که بازی دوم را در خانه و مقابل هواداران خود و در مقابل حریفی بازی می کند که در بازی رفت به دلیل ترس از خوردن گل در خانه و احتیاط نتوانسته از امتیاز میزبانی اش استفاده کند. البته بر طبق شواهد، این موضوع یک واقعیت محسوب می شود که تیمی که در دور اول موفق به زدن گل در خانهٔ حریف شده است، برای خود شانس بیشتری برای صعود به دور بعد قائل است.