غلام عباس آرام. عباس آرام (زاده ۱۲۸۲ - درگذشته ۱۳۶۳) یکی از سیاستمداران و وزرای دوران حکومت پهلوی در ایران بود. او در دوران زندگی خود مدت ها در سمت های مختلفی خدمت کرد. او در شروع کارمند وزرات امور خارجه ایران بود و بعدها مدت ها در دولت های اقبال، امینی ، علم ، منصور و امیرعباس هویدا در در سمت وزیر امور خارجه خدمت کرد.
عاقلی، باقر (۱۳۸۰)، شرح حال رجال سیاسی و نظامی معاصر ایران، تهران: نشر گفتار با همکاری نشر علم، ص. ۶، شابک ۹۶۴-۵۵۷۰-۵۷-۳ بازیابی شده در ۳۰ شهریور ۱۳۸۸.
گوشه ای از خاطرات عباس آرام/ ابراهیم تیموری | مجله فرهنگی و هنری بخارا
پدر او علیرضا نام داشت و در بازار یزد با چای فروشی ارتزاق می کرد. پدر او از مبلغین بهایی بود که در درگیری های تبریز توسط مسلمانان به قتل رسید. آرام نوجوانی خود را در یزد گذرانید و سپس به شیراز رفت و در پلیس جنوب استخدام شد. او در سال ۱۳۰۰ ایران را ترک کرد و عازم هندوستان شد، در آنجا به استخدام سرکنسول گری ایران در هند درآمد. او در دوران خدمت خود در وزارت امور خارجه مراتب اداری را به ترتیب طی کرد و سمت های مختلفی به ایفای نقش پرداخت. از ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۳ مأمور به خدمت در سفارت لندن بود. او در سال ۱۹۴۴ به تهران بازگشت و معاونت اداره سوم سیاسی وزارت خارجه را برعهده گرفت. او در خلال سال های ۱۹۴۶ تا ۱۹۴۷ در سوئیس مشغول به خدمت بود؛ و در سال ۱۹۴۷ به واشینگتن منتقل شد، و در ۱۹۴۹ کنسول سفارت شد و چندی نیز کاردار بود. آرام اولین سفیری خود را در ژاپن تجربه کرد و در سال های ۱۹۵۷ تا ۱۹۵۹ را در توکیو گذراند. او در سال های ۱۹۶۲ -۱۹۶۶ رئیس هیئت ایرانی در مجمع عمومی سازمان ملل بود.
عباس آرام در دوره وزارت خارجه حسین نواب در کابینه دکتر مصدق از اعضای عالیرتبه وزارت امور خارجه بود. دکتر غلامحسین مصدق (فرزند دکتر محمد مصدق) در کتاب خود «در کنار پدرم، مصدق» ضمن ذکر خاطراتی از حسین نواب می نویسد: به پدرم گزارش داده بودند که غلام عباس آرام، عضو عالی مقام وزارت خارجه، اصل و نسبش پاکستانی است. وی در گذشته عضو محلی سفارت ایران در کراچی بود و حسین علاء او را با خود به تهران آورده و در وزارت خارجه استخدام کرده است. سپس علاء هنگام تصدی سفارت ایران در ایالات متحده او را با خود به آمریکا برده است. در گزارش گفته شده بود: آرام فرد مورد اطمینانی نیست، علیه دولت انتقاد می کند، با مخالفان نهضت ملی ارتباط دارد و در شرایطی که ایران درگیر مبارزه با بریتانیاست، صلاحیت خدمت در وزارت خارجه را ندارد.
پدرم گزارش مربوط به عباس آرام را به نواب، وزیر خارجه اطلاع داده بود و توصیه کرده بود او را از وزارت خارجه به محل دیگری منتقل کنند. نواب گفته بود گزارشهای مربوط به به آرام و سوابق او مستند نیست و به صرف اینگونه حرفها نمی توان دربارهٔ افراد قضاوت کرد و کارمندان را در مضان اتهام قرار داد. پدرم گفته بود رسیدگی به سوابق این شخص و تشخیص صحت و سقم گزارشها نیاز به زمان دارد و ما در شرایط موجود فرصت این نوع کارها را نداریم و از نواب خواسته بود فعلاً او را کنار بگذارد تا بعد رسیدگی شود. نواب مقاومت کرده بود. بی آنکه از شخص آرام و سوابق او دفاع کند گفته بود: نمی تواند اصول و مقررات حاکم بر سرنوشت افراد را زیر پا بگذارد و حیثیت کارکنان وزارت خارجه را بازیچه شایعه پردازیها کند. وی در برابر توصیه، دستور و امر نخست وزیر ایستادگی کرد و سرانجام استعفا داد.
عاقلی، باقر (۱۳۸۰)، شرح حال رجال سیاسی و نظامی معاصر ایران، تهران: نشر گفتار با همکاری نشر علم، ص. ۶، شابک ۹۶۴-۵۵۷۰-۵۷-۳ بازیابی شده در ۳۰ شهریور ۱۳۸۸.
گوشه ای از خاطرات عباس آرام/ ابراهیم تیموری | مجله فرهنگی و هنری بخارا
پدر او علیرضا نام داشت و در بازار یزد با چای فروشی ارتزاق می کرد. پدر او از مبلغین بهایی بود که در درگیری های تبریز توسط مسلمانان به قتل رسید. آرام نوجوانی خود را در یزد گذرانید و سپس به شیراز رفت و در پلیس جنوب استخدام شد. او در سال ۱۳۰۰ ایران را ترک کرد و عازم هندوستان شد، در آنجا به استخدام سرکنسول گری ایران در هند درآمد. او در دوران خدمت خود در وزارت امور خارجه مراتب اداری را به ترتیب طی کرد و سمت های مختلفی به ایفای نقش پرداخت. از ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۳ مأمور به خدمت در سفارت لندن بود. او در سال ۱۹۴۴ به تهران بازگشت و معاونت اداره سوم سیاسی وزارت خارجه را برعهده گرفت. او در خلال سال های ۱۹۴۶ تا ۱۹۴۷ در سوئیس مشغول به خدمت بود؛ و در سال ۱۹۴۷ به واشینگتن منتقل شد، و در ۱۹۴۹ کنسول سفارت شد و چندی نیز کاردار بود. آرام اولین سفیری خود را در ژاپن تجربه کرد و در سال های ۱۹۵۷ تا ۱۹۵۹ را در توکیو گذراند. او در سال های ۱۹۶۲ -۱۹۶۶ رئیس هیئت ایرانی در مجمع عمومی سازمان ملل بود.
عباس آرام در دوره وزارت خارجه حسین نواب در کابینه دکتر مصدق از اعضای عالیرتبه وزارت امور خارجه بود. دکتر غلامحسین مصدق (فرزند دکتر محمد مصدق) در کتاب خود «در کنار پدرم، مصدق» ضمن ذکر خاطراتی از حسین نواب می نویسد: به پدرم گزارش داده بودند که غلام عباس آرام، عضو عالی مقام وزارت خارجه، اصل و نسبش پاکستانی است. وی در گذشته عضو محلی سفارت ایران در کراچی بود و حسین علاء او را با خود به تهران آورده و در وزارت خارجه استخدام کرده است. سپس علاء هنگام تصدی سفارت ایران در ایالات متحده او را با خود به آمریکا برده است. در گزارش گفته شده بود: آرام فرد مورد اطمینانی نیست، علیه دولت انتقاد می کند، با مخالفان نهضت ملی ارتباط دارد و در شرایطی که ایران درگیر مبارزه با بریتانیاست، صلاحیت خدمت در وزارت خارجه را ندارد.
پدرم گزارش مربوط به عباس آرام را به نواب، وزیر خارجه اطلاع داده بود و توصیه کرده بود او را از وزارت خارجه به محل دیگری منتقل کنند. نواب گفته بود گزارشهای مربوط به به آرام و سوابق او مستند نیست و به صرف اینگونه حرفها نمی توان دربارهٔ افراد قضاوت کرد و کارمندان را در مضان اتهام قرار داد. پدرم گفته بود رسیدگی به سوابق این شخص و تشخیص صحت و سقم گزارشها نیاز به زمان دارد و ما در شرایط موجود فرصت این نوع کارها را نداریم و از نواب خواسته بود فعلاً او را کنار بگذارد تا بعد رسیدگی شود. نواب مقاومت کرده بود. بی آنکه از شخص آرام و سوابق او دفاع کند گفته بود: نمی تواند اصول و مقررات حاکم بر سرنوشت افراد را زیر پا بگذارد و حیثیت کارکنان وزارت خارجه را بازیچه شایعه پردازیها کند. وی در برابر توصیه، دستور و امر نخست وزیر ایستادگی کرد و سرانجام استعفا داد.
wiki: غلام عباس آرام