غلامرضا دادبه

غلامرضا دادبه مشهور به (جانسوز) ایرانشناس، نویسنده و استاد موسیقی و آواز ایرانی بود.
محمدرضا شجریان،
علی رضا افتخاری، سال ۱۳۶۰ که استاد تاج به دیار باقی شتافتند علیرضا افتخاری به نزد استاد «دادبه» رفت. استادی که علی رغم اینکه استاد معروفی در زمره موسیقی ایران نبود، اما دارای گوش و هوش موسیقایی قوی بود و سهم به سزایی در احیای دشتی داشت. استاد دادبه با افتخاری آواز و دو بیتی محلی و نیز صدا سازی کار کرد.
کیخسرو پورناظری،
سارا کسروی،
کیارش بزرگ منسب،
سیمین حقی،
غلامحسین استرآبادی،
زرین حقی،
محی الدین دشتستانی تبار،
محمد موسوی
(جانسوز) در ۱۴ فروردین ماه سال ۱۲۹۹ خوشیدی در شهر اصفهان متولد گردید. کودکی و جوانی را در این شهر سپری کرد و در دوران جوانی به کار شناخت عرفان ایرانی و خدمت در خانقاه های گوناگون ایران پرداخته است کار پژوهش و شناسایی تاریخ و فرهنگ ایران را از خانقاه های سراسر ایران دنبال کرد.
دادبه در سال های جوانی نزد سید رحیم اصفهانی و پس از آن نزد حسین ساعت ساز (آواز و تار) را فراگرفت. وی شاگردانی نیز تربیت کرده است. از آثار آوازی او کاست برگ سبز شماره ۱۱۵ و اجراهای خصوصی با اساتیدی چون حسن کسایی، احمد عبادی، محمد موسوی و … را می توان یاد کرد.
آنچه در کار پژوهش دادبه فراترین پایگاه را در زندگانی علمی و فرهنگی او پدیدآورده است شناخت و چیرگی بی مانند او به تاریخ و فرهنگ ایران باستان بود که در بسیاری از دانشگاه های ایران به کار تدریس آن پرداخته بود و هزاران دانشجو در این رهگذر از دانش و بینش تاریخی و فرهنگی وی بهره مند گشته اند.چهل سال در دانشگاه های ایران به تدریس در زمینه خدمت به فرهنگ و تاریخ ایران بدور از نام و آوازه سپری کرد.چکیده دیدگاه های وی شامل دست نوشته های برجای مانده از او نزد شاگردان و فرزندش آریاسب دادبه نگهداری می شود.