غلامحسین فیض اللهی (زاده ۱۳۰۷ در چادگان؛ درگذشته ۱۳۷۶ در اصفهان) از برجسته ترین میناسازان ایرانی است. وی نزدیک به شصت سال در این رشته فعالیت داشت و آثار نفیسی از خود باقی گذارد که برخی از آنان در موزه های مختلف نگهداری می شوند.
درهایی برای حرم حسین (با همراهی شکرالله صنیع زاده).
ضریح آرامگاه رضا (با همراهی شکرالله صنیع زاده).
ضریح حرم کاظمین، قم و شاهچراغ.
میناکاری حاشیه گنبد حرم عباس به طول ۵۲ متر.
کتیبه های دور ضریح زینب در سوریه.
نگهداری آثاری از وی در موزه هنرهای معاصر اصفهان
غلامحسین فیض اللهی در بهار سال ۱۳۰۷ در چادگان به دنیا آمد. پدرش جعفرقلی نام داشت که به جهت علاقه به حسین بن علی وی را غلامحسین نامید. در کودکی و زمانی که هفت سال بیشتر نداشت پدرش را از دست داد و سرپرستی مادر و دو خواهرش را بر عهده گرفت. از همان زمان علاقه به هنر و ترسیم نقش و نگار در وی وجود داشت از این رو با پول اندکی که بدست می آورد وسیله نقاشی تهیه می کرد.
به جهت علاقه ای که به هنر به ویژه میناکاری داشت در سن ۱۸ سالگی به اصفهان رفت تا در این زمینه هنرآموزی کند. وی نزد شکرالله صنیع زاده که از برجسته ترین میناساز آن زمان بود آموزش میناسازی دید و بیش از بیست سال در کارگاه وی فعالیت کرد. رابطه بین او و استادش رابطه ای صمیمی و همچون یک مرید بود که نقش شگرفی در پرورش وی داشت. سپس کارگاه شخصی اش را ایجاد کرد و سال ها به آفرینش آثار هنری مشغول بود.
در زمانی که وی به میناسازی روی آورد این هنر در محدوده تزیین نگین انگشتری و دستبند گستره داشته که با تلاش و زحمت بسیاری که میناسازان آن زمان متحمل شدند پهنه این هنر سنتی را به حالت فعلی افزایش دادند. وی کارگاه ((مینای هنر))را در بازار هنر اصفهان، که در کنار مدرسه چهار باغ قرار داشت به همراه حسین هنردوست و مهدی غفاریان تأسیس کرد. فیض اللهی علاوه بر میناسازی در هنرهای نقاشی، تذهیب و مینیاتور نیز مهارت بالایی داشت. از این رو در تعاونی صنایع دستی اصفهان و شرکت تعاونی کشورهای اسلامی در پاکستان نیز عضویت داشت.
درهایی برای حرم حسین (با همراهی شکرالله صنیع زاده).
ضریح آرامگاه رضا (با همراهی شکرالله صنیع زاده).
ضریح حرم کاظمین، قم و شاهچراغ.
میناکاری حاشیه گنبد حرم عباس به طول ۵۲ متر.
کتیبه های دور ضریح زینب در سوریه.
نگهداری آثاری از وی در موزه هنرهای معاصر اصفهان
غلامحسین فیض اللهی در بهار سال ۱۳۰۷ در چادگان به دنیا آمد. پدرش جعفرقلی نام داشت که به جهت علاقه به حسین بن علی وی را غلامحسین نامید. در کودکی و زمانی که هفت سال بیشتر نداشت پدرش را از دست داد و سرپرستی مادر و دو خواهرش را بر عهده گرفت. از همان زمان علاقه به هنر و ترسیم نقش و نگار در وی وجود داشت از این رو با پول اندکی که بدست می آورد وسیله نقاشی تهیه می کرد.
به جهت علاقه ای که به هنر به ویژه میناکاری داشت در سن ۱۸ سالگی به اصفهان رفت تا در این زمینه هنرآموزی کند. وی نزد شکرالله صنیع زاده که از برجسته ترین میناساز آن زمان بود آموزش میناسازی دید و بیش از بیست سال در کارگاه وی فعالیت کرد. رابطه بین او و استادش رابطه ای صمیمی و همچون یک مرید بود که نقش شگرفی در پرورش وی داشت. سپس کارگاه شخصی اش را ایجاد کرد و سال ها به آفرینش آثار هنری مشغول بود.
در زمانی که وی به میناسازی روی آورد این هنر در محدوده تزیین نگین انگشتری و دستبند گستره داشته که با تلاش و زحمت بسیاری که میناسازان آن زمان متحمل شدند پهنه این هنر سنتی را به حالت فعلی افزایش دادند. وی کارگاه ((مینای هنر))را در بازار هنر اصفهان، که در کنار مدرسه چهار باغ قرار داشت به همراه حسین هنردوست و مهدی غفاریان تأسیس کرد. فیض اللهی علاوه بر میناسازی در هنرهای نقاشی، تذهیب و مینیاتور نیز مهارت بالایی داشت. از این رو در تعاونی صنایع دستی اصفهان و شرکت تعاونی کشورهای اسلامی در پاکستان نیز عضویت داشت.
wiki: غلامحسین فیض اللهی