قانون ثبت علائم و اختراعات دومین قانون مالکیت فکری در ایران است که در دوره هشتم مجلس شورای ملی به تصویب رسیده و مشتمل بر ۵۱ ماده، ۲ تبصره و ۴۱ بند است و تا زمان تصویب قانون ثبت اختراعات، طرح های صنعتی و علائم تجاری در سال ۱۳۸۶ پابرجا بود. پس از این قانون، چندین لایحه برای ایجاد قانون حق تکثیر به مجلس رفت اما به دلیل کاستی های که داشتند، همگی رد شدند تا سرانجام در سال ۱۳۴۸ قانون حمایت حقوق مؤلفان و مصنفان و هنرمندان به تصویب مجلس برسد.
بر طبق این قانون، یک نماد بازرگانی شامل هرگونه نشان واره، طراحی، شماره، حرف، عبارت، مهر، لفاف بسته بندی (en) و غیره است. ماده ۳۰ قانون می گوید که هر مخترعی که گواهی ثبت اختراع در خارج از ایران داشته باشد، در صورتی که تاریخ انقضای آن گواهی هنوز به پایان نرسیده، می تواند برای ثبت اختراع در داخل ایران نیز درخواست کند. اما اگر پیش از آن که وی به ثبت اختراع خود در ایران اقدام کند، شخص یا مؤسسه ای اقدام به استفاده از اختراع مذکور کرده باشد و یا حتی مقدمات استفاده را انجام داده باشد، مخترع نمی تواند از عملیات آن شخص یا مؤسسه جلوگیری کند.
تلاش برای ثبت علامت های صنعتی و تجاری از بهمن ۱۲۹۸ با تصویب لایحهٔ پیشنهادی وزارت فلاحت، تجارت و فوائد عامه تحت عنوان «لایحهٔ استقرار و حفظ نام شرکت تجارت خانه ها و جلوگیری از تقلید علامت کارخانه ها» آغاز شد و با طرح قانون علامت های تجاری در سال ۱۳۰۰ توسط وزارت مالیه ادامه پیدا کرد. از تصویب قانون علامات صنعتی و تجاری، به عنوان نخستین اقدام برای سازماندهی اقتصاد تجاری ایران در فاصلهٔ سال های ۱۳۰۳ تا ۱۳۰۹ نام برده می شود.
بر طبق این قانون، یک نماد بازرگانی شامل هرگونه نشان واره، طراحی، شماره، حرف، عبارت، مهر، لفاف بسته بندی (en) و غیره است. ماده ۳۰ قانون می گوید که هر مخترعی که گواهی ثبت اختراع در خارج از ایران داشته باشد، در صورتی که تاریخ انقضای آن گواهی هنوز به پایان نرسیده، می تواند برای ثبت اختراع در داخل ایران نیز درخواست کند. اما اگر پیش از آن که وی به ثبت اختراع خود در ایران اقدام کند، شخص یا مؤسسه ای اقدام به استفاده از اختراع مذکور کرده باشد و یا حتی مقدمات استفاده را انجام داده باشد، مخترع نمی تواند از عملیات آن شخص یا مؤسسه جلوگیری کند.
تلاش برای ثبت علامت های صنعتی و تجاری از بهمن ۱۲۹۸ با تصویب لایحهٔ پیشنهادی وزارت فلاحت، تجارت و فوائد عامه تحت عنوان «لایحهٔ استقرار و حفظ نام شرکت تجارت خانه ها و جلوگیری از تقلید علامت کارخانه ها» آغاز شد و با طرح قانون علامت های تجاری در سال ۱۳۰۰ توسط وزارت مالیه ادامه پیدا کرد. از تصویب قانون علامات صنعتی و تجاری، به عنوان نخستین اقدام برای سازماندهی اقتصاد تجاری ایران در فاصلهٔ سال های ۱۳۰۳ تا ۱۳۰۹ نام برده می شود.