نظریه ام

بعد از انقلاب دویوم ابرریسمان نظریّه-م به عنوان نامزد اصلی نظریّهٔ (هنوز ناشناختهٔ) همه چیز شناخته شده است. این نظریه میان مدل استاندارد و نظریهٔ گرانش نسبیت عام آشتی ایجاد می کند.(که البته این بخش از نقاط مختلف مورد توافق و اختلاف است) هیچ کس هنوز نظریه-م را کامل نمی فهمد و نتوانسته است فرمول بندی کند. نظریه-م، در صورتی که با موفقیت فرمول بندی شود، پنج نظریهٔ موجود ابرریسمان و همچنین نظریهٔ کلاسیک ۱۱بعدی ابرگرانش را در یک فرمول کلی ادغام خواهد کرد. چنان که در مقالهٔ نظریه ریسمان مطرح شده است پنج نظریهٔ ریسمان با مشتی روابط همزادی و حدها به هم مربوط اند.
می توان نظریه-م را نسخهٔ کوانتیده شدهٔ نظریهٔ ۱۱بعدی ابرگرانش دانست.
می توان آن را به عنوان حد اتصال قوی نظریهٔ ریسمان IIA در نظر گرفت. به بیان دقیق تر حد اتصال ضعیف نظریه-م هنگامی که بعد ۱۱ می شود (با توپولوژی S۱) حاصل نظریهٔ ۱۰بعدی IIA ریسمان خواهد بود. هرچقدر اتصال کوچک تر باشد شعاع دایره (یک بعد فشرده شده) کوچک تر خواهد بود.
می توان آن را حد اتصال قوی نظریهٔ ریسمان HE دانست. این بار بعد ۱۱ام به جای دایره پاره خط است و هرچه اتصال قویتر شود اندازهٔ آن کوچک تر می گردد.
فعلاً به نظریه-م به چند گونه می توان اندیشید.
نظریه-م حاوی دو نوع شئ ممدودشده (گسترده) است. ابرپوسته (۲-وسته) و ۵-وسته. پ-وسته های نظریه-م (که مقدار پ بیانگر تعداد ابعاد است) با دپ-وسته های نظریهٔ ریسمان مربوط اند. برای مثال یک ۲-وسته اگر دور بعد یازدهم بپیجد به صورت یک ریسمان در نظریهٔ ریسمان نوع IIA در نظر گفته می شود و اگر دور بعد یازدهم نپیجد به صورت یک د۲-وسته.
از نظریه هایی که به عنوان نامزدی که توانسته اند نظریه-م را به طور دقیق در بعضی حالات توصیف کنند می توان نظریهٔ ماتریس را نام برد.