کریمی. [ ک َ ] ( حامص ) کریم بودن. حالت و عمل کریم :
دگر گفت کز ما چه نیکوتر است
که بر دانش بخردان افسر است
چنین داد پاسخ که آهستگی
کریمی و رادی و شایستگی.
کریمی بدو یافته زیب و فر.
جز کریمی و عطا بخشیدن او را کار نیست.
این است کریمی و طریق ادب این است.
با کریمی نسبش تا بقیامت اثرست.
دگر گفت کز ما چه نیکوتر است
که بر دانش بخردان افسر است
چنین داد پاسخ که آهستگی
کریمی و رادی و شایستگی.
فردوسی.
بچشمش همان خاک و هم سیم و زرکریمی بدو یافته زیب و فر.
فردوسی.
اندرین گیتی بفضل و رادی او را یار نیست جز کریمی و عطا بخشیدن او را کار نیست.
فرخی.
می گیر و عطابخش و نکو گوی و نکو خواه این است کریمی و طریق ادب این است.
منوچهری.
آنکه زی اهل خرد دوستی عترت اوبا کریمی نسبش تا بقیامت اثرست.
ناصرخسرو.