دربای

( صفت اسم ) ۱ - حاجت نیازمندی . ۲ - ضرورت . ۳ - سزاواری شایستگی لیاقت . ۴ - طور روش رسم . ۵ - ( صفت ) ضروری .

دربای. [ دَ ] ( نف مرکب ، اِ مرکب ) دربا. دربایست. دروایست. ضروری و مایحتاج. ( برهان ). محتاج الیه. لازم. از ضروریات. اندربای :
از همه شاهان امروز که دانی جز او
مملکت را و بزرگی و شهی را دربای.بدمهر بتی و سنگدل یاری
لیکن چو دل و چو دیده دربایی.اکنون آنچه دربای است در این باب ، درخواهم. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 413 ).
همه کار فغفور و زیبای اوی
بیاراست آن رسم دربای اوی.به دربای آن سرو یازنده بالا
کف راد خود را سوی کیسه یازی.نیستم بی جمال تو سر چشم
ای جهان را چو چشم سر دربای.آنکه چون مردمک دیده بود پیوسته
فتح را در صف کین میر سپاهش دربای.|| سزاواری. شایستگی. لیاقت. ( ناظم الاطباء ).

۱. ضروری، مورد حاجت.
۲. سزاوار.