سایه فکن

سایه انداز

سایه فکن. [ ی َ / ی ِ ف َ / ف ِ ک َ ] ( نف مرکب ) سایه انداز. سایه دهنده. سایه گستر :
پراکنده گشت آن بزرگ انجمن
همه شاد از آن سرو سایه فکن.توانم مگر پایگه ساختن
بر شاخ آن سرو سایه فکن.سایه خویش هم نهان خواهم
چون شود سرو دوست سایه فکن.کم مباش از درخت سایه فکن
هر که سنگت زند ثمر بخشش.رجوع به سایه افکندن و سایه فکندن شود.

آنچه سایه بیندازد، سایه فکننده، سایه انداز، سایه دهنده، سایه گستر: درخت سایه فکن.