دین سالاری

دین سالاری (theocracy)
(یا: یزدان سالاری) نظام سیاسیِ تحت ادارۀ مرجع عالی روحانی. از لحاظ عملی به معنی نظامی است که در آن ارزش ها و دستورات دینی تعیین کنندۀ تصمیمات سیاسی باشند. حکومت خلفا در صدر اسلام از این گونه بوده است. حکومت هایی چون خلافت اموی، عباسی و عثمانی، و نیز حکومت کلیسا و پاپ ها در قرون وسطا نیز مدّعی همین گونه حکومت بوده اند امّا فی الواقع، این حکومت ها به حکومت خودکامه همانندتر بوده و از دین استفادۀ ابزاری کرده اند. حکومت تبت در دوره ای، و حکومت افغانستان از زمان به قدرت رسیدن طالبان در ۱۹۹۶ تا سرنگونی آنان در ۲۰۰۲، از نمونه های امروزی دین سالاری بودند. اصطلاح «تئوکراسی» را یوسفوس، تاریخ نگار یونانی، در قرن ۱م وضع کرد.

[ویکی فقه] از دیدگاه قرآنی هیچ کس بر انسان ولایت و حاکمیت ندارد. خداوند انسان را آزاد آفریده است و او نباید به بندگی آفریدگان تن دهد.
زمامداری جامعه انسانی، امری فرعی و تبعی از ناحیه خداوند است و وظیفه زمامدار، تحقق ارزش ها و قوانین الهی است. بدین روی، جامعه ای که در حاکمیت قوانین الهی به سر نبرد، جامعه طاغوتی است.
ویژگی های جامعه اسلامی
اسلام برای جامعه اسلامی ویژگی هایی را لازم می شمارد که جز از گذر حکومت اسلامی پدید نمی آیند. جامعه اسلامی، آزاد و مستقل است و شهروندان آن می باید دارای عزت نفس باشند و احساس خواری و سرشکستگی نکنند و نباید کافران بر آنان استیلا یابند.
ضرورت وجود حکومت اسلامی
برای ضرورت وجود حکومت اسلامی، دلایلی بسیار آورده اند و از آن جمله است اینکه تنها از گذر حکومت اسلامی می توان مسلمانان را به وحدت رساند و احکام اجتماعی اسلام را اجرا کرد و فرائضی همچون جهاد و امر به معروف و نهی از منکر را برپا داشت. تشکیل حکومت سیاسی از آغاز محل توجه مسلمانان بود و پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله وسلّم چون به مدینه آمد، بی درنگ حکومتی برای مسلمانان بنیان نهاد و برای روزگار پس از خویش نیز- به فرمان خدا- حکومت امامان معصوم علیه السّلام را مطرح ساخت؛ اما ماجرای سقیفه پیش آمد و حکومتی دیگر را پی ریخت و مسلمانان را از حکومت آرمانی پیامبر صلی الله علیه و آله وسلّم محروم ساخت.
تبدیل حکومت اسلامی به سلطنت
...