بهاءالدین مرغینانی

بَهاءُ الدّین مَرغینانی ( ـ۶۴۹ق)
دولتمرد و شاعر ایرانی. معلم ییسو، پسر جغتای چنگیزی، بود. با عطاملک جوینی دوستی داشت، اما به سعایت حبش عمید و به فرمان ییسو به قتل رسید. سه رباعی از وی در تاریخ جهانگشای جوینی نقل شده است.

[ویکی فقه] بَهاءُالدّین مَرْغینانی، نام دو شاعر ایرانی بود که شرح احوال آن دو شاعر و ادیب در برخی منابع با یکدیگر آمیخته است.
زندگی نامه و شرح احوال آن دو شاعر و ادیب در برخی منابع با یکدیگر آمیخته است، اما با توجه به حکومت معاصر هریک، می توان آن دو را از یکدیگر تشخیص داد:
← شاعر سده پنجم
(۱) تهرانی، آقابزرگ، الذریعة الی التصانیف الشیعه. (۲) اوحدی، تقی الدین، عرفات العاشقین، نسخۀ خطی کتابخانۀ ملی ملک، شم ۵۳۲۴. (۳) جوینی، عطاملک، تاریخ جهانگشای، به کوشش محمد قزوینی، لیدن، ۱۳۲۹ق/۱۹۱۱م. (۴) رازی، امین احمد، هفت اقلیم، به کوشش جواد فاضل، تهران، ۱۳۴۰ش. (۵) صبا، محمدمظفرحسین، تذکرۀ روز روشن، به کوشش محمدحسین رکن زادۀ آدمیت، تهران، ۱۳۴۳ش. (۶) لکهنوی، آفتاب رای، ریاض العارفین، به کوشش حسام الدین راشدی، اسلام آباد، ۱۳۵۵ش/۱۹۷۶م. (۷) نفیسی، سعید، تاریخ نظم و نثر در ایران و در زبان فارسی، تهران، ۱۳۴۴ش. (۸) هدایت، رضاقلی، مجمع الفصحا، به کوشش مظاهر مصفا، تهران، ۱۳۳۶ش.