مزایجان

wiki: استان فارس می باشد و بالاترین سطح را از نظر پوشش گیاهان میوه سردسیری درجنوب کشور دارا می باشد. این شهر به وسعت حدود ۹٫۵ کیلومترمربع دارای ۳٬۵۶۷ تن جمعیت است. مزایجان در سال ۱۳۹۷ عملا به شهری توریستی مبدل شد از اماکن دیدنی این شهر می توان به چشمه پیر کدو، جویبار مزایجان، جنگل های گردو،رودخانه مزایجان،ابشار زیبای اب قرقر و...می باشد.
مزایجان در بخش مزایجان شهرستان بوانات واقع شده است. از طرف غرب به کوه های تنگ پونه ای و سرسفید و از طرف شرق به روستاهای کرخنگان و توتک از توابع شهرستان خاتم استان یزد و از طرف جنوب به بخش سرچهان بوانات و از طرف شمال به روستای مهدیه و کوه های خالشت محدود است.
سابقه تاریخی این شهر به زمان هخامنشیان و عصر تخت جمشید می رسد اولین قبایل که در این شهر ساکن شده اند در نزدیکی چشمه ای به نام «پیر کدوئیه» سکنی گزیده اند که هنوز آثار قبور در نزدیکی چشمه با سنگ های قدیمی وجود دارد. چشمه پیرکدوئیه در غرب این شهر در پای کوه سرسفید واقع شده است. از خصوصیات این چشمه این است که درختان با قدمت چندصد ساله در اطراف آن موجودمی باشد که عبارتند از درختان چنار، بوز، و… خصوصیت دیگر آن جاری شدن آب و سردی آب آن در تابستان و گرمی و اعتدال آب در زمستان است. چشمه فوق به دستور قوام السلطنه وزیر وقت رضاخان و به دست پزشک آن زمان روستا به صورت پارک ملی درآمد که هم اکنون نیز کتیبه سنگ نوشته آن در قسمت شمال غرب چشمه موجود است. این شهر در دامنه های منتهی الیه رشته کوه های زاگرس واقع است و از آب و هوایی معتدل کوهستانی برخوردار است. شهر در منطقه ای دشتی قرار گرفته که اطراف آن را کوه های قبله در جنوب، سفید در شمال و فالشت در غرب احاطه کرده است. این شهر مرکز بخش مزایجان است. روستاهای چنار سوخته در شرق، بادبر در جنوب غربی و مرشدی، قلعه آباده، عاصمی، قدمگاه در شمال از توابع مزایجان است. در گذشته های دور مردم مزایجان در چند قلعه به نام های پیرکدوئیه، اسدالله خان، میرزااحمد، میرزاهادی و قلعه دختر زندگی می کردند. ساکنان قلعه اسدالله خان از مهاجرین سوادکوه بودند که رئیس آنان رضاخان سوادکوهی بود که نوادگان آنهاهم اکنون در منطقه هستند.