اعراب گذاری

اِعراب، اِعرابِ حروف، اِعراب گذاری یا دیاکریتیک (به فرانسوی: Diacritique) عبارت است از گلیف یا علامت هایی که بر جایی از حروف یا گلیف های پایه قرار می گیرد.
ء که بر روی حروفی مانند ئ، ؤ، إ، أ می نشیند و نشان دهندهٔ بستِ چاکنایی است.
تنوین (ـــً، ـــٍ، ـــٌ)
تشدید (ـــّ)
کسره و فتحه و ضمه (ـــِـ، ـــَـ، ـــُـ)
(ـــٰـ) الف مقصوره
آ، مَدّک (نشان دهندهٔ کشیدگی)
سکون (ـــْ)
(ٱ) وصل (الفی که در عربی نوشته می شود ولی خوانده نمی شود).
در خط عربی از حرکات کسره و فتحه و ضمه و تنوین و سکون (ــَـ، ــِـ، ــُـ، ...) و مانند آن ها، و در عبری از , ֶ, ִ, ֹ , ֻ, و... برای اِعراب گذاری بهره می برند.
پاره ای از نمادهای اِعراب گذاریِ الفبای لاتین عبارتند از:
یکی از موارد کاربرد اِعراب ها در لاتین، نویسه گردانی خط های غیرلاتین به این خط است. برای نمونه، در نویسه گردانیِ زبان عربی به لاتین، از حروف ṣ, ṭ, ẓ, ḥ, ḍ (به ترتیب از چپ نمایانگرِ «ص»، «ط»، «ض»، «ح» و «ض») برای نشان دادن مخارج حروف ویژهٔ این زبان بهره می برند. یا برای نشان دادن نواخت در پین یین (الفبای استانداردی برای نویسه گردانی چینی استاندارد به لاتین) از ā, á, ǎ, à استفاده می شود.