انسلادوس

انسلادوس (قمر). انسلادوس (ɛnˈsɛlədəs یونانی Εγκέλαδος), ششمین ماه بزرگ زحل است و در سال ۱۷۸۹ و توسط ویلیام هرشل کشف شد. کاوشگرهای ویجر در دهه ۱۹۸۰ بر سطح آن یخ یافتند. قطر انسلادوس تنها۵۰۰ کیلومتر است و همهٔ پرتوهای تابیده شده از خورشید را بازمی تاباند. در هنگام ظهر دمای سطح آن منفی ۱۹۸ درجه سانتیگراد است.مقایسه زمین و ماه زمین با اِنسِلادوس در (گوشه پایین تصویر)  پخش رسانه فیلم یخ فشان در قطب جنوب انسلادوس   باریکه نور مربوط به یخ فشان   نمایی از سطح انسلادوس   نمایی از مسیر پاشش یخ فشان از قطب جنوب انسلادوس   تصویری گرافیکی از وجود اقیانوس های زیرسطحی در انسلادوس   تصویری از یخ فشان که در سال ۲۰۱۷ ثبت شده است.   نمایی از گذر انسلادوس از مقابل بزرگترین ماه زحل تیتان   مقایسه اندازه انسلادوس با بریتانیا   نمایی از برخورد اجرام کیهانی با سطح انسلادوس
سن انسلادوس ۱۰۰ میلیون سال تخمین زده شده است. در سال ۲۰۱۴ براساس پژوهش های ناسا مشخص شد که یک اقیانوس زیر سطحی به عمق ۱۰ کیلومتر در آن وجود دارد.
از سال ۲۰۰۵ میلادی بشر از وجود یخ فشان های مرموز در انسلادوس آگاه شده است.مدارگرد آمریکایی کاسینی برای نخستین بار در ژوئن ۲۰۰۵ موفق به مشاهده یخ فشان های عظیم نیم کره جنوبی انسلادوس شد. هرچند هنوز خاستگاه چنین پدیده ای به درستی مشخص نشده، اما به احتمال زیاد این فوران ها ریشه در لایه ای درونی از آب مایع دارند.
دانشمندان حدس می زنند که فشار گرانشیِ اعمال شده از جانب زحل، درون خاموش این قمر را بار دیگر زنده ساخته و بدین واسطه بخشی از اقیانوس زیرسطحی و یخ بسته انسلادوس را ذوب کرده باشد.

اِنْسِلادوس (Enceladus)
در اخترشناسی، قمر بزرگ سیّارۀ زحل، و هشتمین قمر شناخته شده از سمت این سیاره. حدوداً هر۱.۳ روز زمینی یک بار و در ارتفاع ۲۳۸هزار کیلومتری بر گرد سیارۀ زحل مدارپیمایی می کند. مدار انسلادوس با استوای زحل موازی و اندکی بیضی گون است. این قمر کروی شکل است و قطر آن را حدود ۵۰۰ کیلومتر، تقریباً یک ششم قطر ماه، برآورد کرده اند. ساختار درونی و ترکیب آن ناشناخته است، اما چگالی برآورد شده و سطح درخشان آن سیاره شناسان را متقاعد کرده است که تقریباً از آب یخ زده تشکیل شده است و هستۀ کوچک سنگی دارد. اِنسلادوس بسیار کوچک است و جوّ ندارد. سطحِ آن بسیار صاف و دارای چند دهانۀ معدود است. بنابراین، سطح این قمر جوان تر از بیشتر قمرهای زحل است. سیاره شناسان سطحِ اِنسلادوس را جوان تر از ۱۰۰میلیون سال برآورد می کنند. سطح این قمر، مانند برفی که به تازگی باریده باشد، بسیار بازتابنده است. بنابه نظر سیاره شناسان اِنسلادوس براثر فوران آب در سراسر پوستۀ یخی اش دایماً بازپوشانده می شود. نیروهای گرانشیِ ناشی از قمرهای همسایه اش، تتیسو دیونه، و کشش گرانشی زحل ممکن است به اندازه ای که برای گرم نگاه داشتن درون اِنسلادوس کافی باشد آن را بفشارند و بکشند. سنگ های درون انسلادوس بر اثر مالیده شدن به یکدیگر حرارتی پدید می آورند که با ذوب کردن یخ، ویژگی های شگفت انگیز زمین شناختی این قمر را موجب می شوند. قسمت هایی از پوستۀ آن، همانند آنچه در گانیمید، قمر مشتری، دیده می شود، به تناوب با پشته ها و دره ها پوشیده شده است. سیاره شناسان بر این باورند که این پشته ها و درّه ها هنگام شکسته شدن پوسته و تبدیل آن به ورقه های یخ و بر اثر برخورد آن ها تشکیل شده اند. بعضی از دهانه های معدود انسلادوس با آبی پرشده است که از بیرون دهانه فراهم آمده و منجمد شده است. آبفشان های اِنسلادوس ممکن است موادِ موجود در حلقه های زحل را تأمین کرده باشند. این قمر را اخترشناس آلمانی تبار انگلیسی، سِر ویلیام هرشل، در ۱۷۸۹ کشف کرد و نام یکی از تیتان ها را بر آن نهاد که در نبرد با ایزدبانو آتنامغلوب شده است. عوارض انسلادوس را با نام شخصیت ها و مکان هایی نام گذاری کرده اند که در ترجمۀ سِر ریچارد برتون، نویسندۀ انگلیسی، از هزارویک شبآمده است.