موسیقی محض

موسیقی محض گونه ای موسیقی است که دربارهٔ برنامه یا داستانی نیست این موسیقی دربارهٔ هیچ چیزی نیست و هیچ چیزی را ارائه نمی کند که برخلاف موسیقی برنامه ای است. ایدهٔ موسیقی محض در پایان سدهٔ هجدهم میلادی در نوشته های نویسندگان اوایل رمانتیک آلمانی، مانند ویلهلم هاینریش واکنردر، لودویگ تیک، و ارنست هوفمان گسترش یافت، ولی اصطلاح آن تا ۱۸۴۶ میلادی استفاده نشد. ریشارد واگنر نخستین کسی بود که از اصطلاح موسیقی محض برای اشاره به سمفونی نهم بتهوون استفاده کرد.
هنر انتزاعی
موسیقی کانکریت
ایده هایِ زیبایی شناسیِ پایهٔ موسیقیِ محض از مناظره هایِ ارزشِ نسبی دربارهٔ آنچه که در سال هایِ نخستینِ نظریهٔ زیبایی شناسی به نامِ هنرهای زیبا شناخته می شد، گسترش یافت. کانت، در نقد قوه حکم «لذت فراتر از فرهنگ» موسیقی را، به دلیل فقدان محتوای مفهومی آن، رد کرد. او برجسته ترین ویژگی موسیقی را که عده ای خوش می داشتند، جنبه ای منفی در نظر گرفت. یوهان گوتفرید هردر، در مقابل، موسیقی را فراترین هنرها دانست، به دلیل روح آن، که هردر به نادیدنی بودنش پیوند می داد. جدال متعاقب آن میان موسیقی دانان، آهنگسازان، تاریخدانان موسیقی، و منتقدان، هرگز متوقف نشده است.

موسیقی مَحض (absolute music)
موسیقی ای که به چیزی جز خود دلالت نداشته باشد. هدف از این نوع موسیقی صرفاً ایجاد لذت است، و از این لحاظ نقطۀ مقابل موسیقی برنامه ای۱ برشمرده می شود، که توصیفی است و معنای نمادین دارد.
Program Music