کنایه از آسمان
طاق دریا شکوه
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
طاق دریا شکوه. [ ق ِ دَرْ ش ُ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) کنایه است از آسمان :
بر آنم که این طاق دریا شکوه
معلق چو دودیست بر اوج کوه.
بر آنم که این طاق دریا شکوه
معلق چو دودیست بر اوج کوه.
نظامی.
کلمات دیگر: