تیاتر فردوسی

تئاتر فردوسی در سال ۱۳۲۵ (۱۹۴۶) توسط عبدالحسین نوشین عمویی، وثیقی بنیانگذاری شد که مقررات اجرای نمایش به سبک اروپایی داشت
پورحسن، نیایش (۱۳۸۶). «مهدی امینی (یادی از بزرگان و پیش کسوتان تئاتر ایران)». نمایش (۱۰۱ و ۱۰۲): ۷۳–۷۵. پارامتر |تاریخ بازیابی= نیاز به وارد کردن |پیوند= دارد (کمک)
«تئاتر فردوسی دومین گام تئاتر مدرن ایران». دریافت شده در ۱۲ نوامبر ۲۰۱۸.
تئاتر فردوسی در آبان ۱۳۲۶ توسط تاجر معروفی به نام عبدالکریم عمویی (وثیقی) تأسیس شد و گروه تئاتری عبدالحسین نوشین به این تماشاخانه منتقل شد.
گروه نوشین طی تنها ۱۶ ماه از مهرماه ۱۳۲۶ تا نیمه بهمن ۱۳۲۷ چندین نمایش به روی صحنه این تئاتر برد.
تئاتر فردوسی تا ۱۵ بهمن ۱۳۲۷ که محمدرضاشاه پهلوی در دانشگاه مورد سوءقصد قرار گرفت با استقبال پرشور مردم نمایش نامه های: ولپن، مستنطق، مردم، پرندهٔ آبی، سرگذشت، سه دزد و دختر شکلاتی را به اجرا گذاشت.

تئاتر فردوسی
تئاتری قدیمی در خیابان لاله زار تهران. عبدالحسین نوشین، که پس از تعطیلی تئاتر فرهنگ در ۱۳۲۳ش برای کارهای حزبی به خراسان رفته بود، پس از بازگشت به تهران، در ۱۳۲۵ با همکاری لُرتا، حسین خیرخواه و حسن خاشع، تئاتر فردوسی را تأسیس کرد. این تئاتر در ۱۳۲۷ش، پس از انحلال حزب تودۀ ایران، به سبب فعالیت های سیاسی منحل شد. نوشین به زندان افتاد و از آن جا هدایت و اجرای چند نمایش را برعهده گرفت. برخی از اجراهای تئاتر فردوسی عبارت اند از مستنطق، اثر پریستلی؛ پرندۀ آبی، اثر موریس مترلینگ؛ سه دزد، از ساراچف؛ چراغ گاز، از پاتریک همیلتون؛ بادبزن خانم ویندرمیر، اثر اسکار وایلد؛ شنل قرمز، اثر اوژن بریو؛ دست خون آلود، اجنبی، روزنامه نگاران، و ننگ جامعه. عبدالکریم عمویی مالک تئاتر فردوسی بود.