که دانه چیند که دانه بر چیند
دانه چین
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
دانه چین. [ ن َ / ن ِ ] ( نف مرکب ) که دانه چیند. که دانه برچیند. که دانه از زمین بردارد :
هواست دانه و من دانه چین و هاویه دام
اگر به دانه نمانم بدام درمانم.
چوژکان دانه چین از بیضه شاهین و باز.
به تنهاش خوردن نیارد کسی
اگر هست پروانه روی زمین
هوا مرغ دارد بسی دانه چین.
زآن همه را آمده سر بر زمین.
چون خروس دانه چین زانی و شهوت پرورم.
هواست دانه و من دانه چین و هاویه دام
اگر به دانه نمانم بدام درمانم.
سوزنی.
در پناه پهلوان کبک و تذرو آرد برون چوژکان دانه چین از بیضه شاهین و باز.
سوزنی.
جهانست بسیار و مردم بسی به تنهاش خوردن نیارد کسی
اگر هست پروانه روی زمین
هوا مرغ دارد بسی دانه چین.
؟ ( از تاریخ سلاجقه ٔکرمان ).
زو شده مرغان فلک دانه چین زآن همه را آمده سر بر زمین.
نظامی.
چون هما اندک خور و کم شهوتم دانندو من چون خروس دانه چین زانی و شهوت پرورم.
خاقانی.
|| گدا. و رجوع به دانه چیدن شود.کلمات دیگر: