ذام . (ع اِ) ذان . ذاب . ذین . ذیم . آهو. عیب .

لغت نامه دهخدا

<p><span class=""hl"">ذام .</span> [ ذام م ] (ع ص ) عیب کننده . نکوهنده .<br></p>

ذام . [ ذام م ] (ع ص ) عیب کننده . نکوهنده .

<div class="boxBd">ذام. ( ع اِ ) ذان. ذاب. ذین. ذیم. آهو. عیب.<br><hr>ذام. [ ذام م ] ( ع ص ) عیب کننده. نکوهنده.<br><hr>ذأم. [ ذَءْم ْ ] ( ع مص ) خرد و حقیرداشتن کسی را یا چیزی را. خوار شمردن. ذیم. حقیر داشتن. ( تاج المصادر بیهقی ). || عیب کردن کسی یا چیزی را. عیب کردن. ( تاج المصادر بیهقی ). بد گفتن از کسی یا چیزی. || راندن کسی را. || رسوا کردن کسی را. || لا تعدم الحسناء ذامّا مدیم ؛ یعنی کل امری فیه ما یُرمی به.<br>قبا گر حریر است و گر پرنیان <br>بناچار حشوش بود در میان.<div class="au">سعدی.</div>بی عیب خداست.</div>

ذام. ( ع اِ ) ذان. ذاب. ذین. ذیم. آهو. عیب. ذام. [ ذام م ] ( ع ص ) عیب کننده. نکوهنده. ذأم. [ ذَءْم ْ ] ( ع مص ) خرد و حقیرداشتن کسی را یا چیزی را. خوار شمردن. ذیم. حقیر داشتن. ( تاج المصادر بیهقی ). || عیب کردن کسی یا چیزی را. عیب کردن. ( تاج المصادر بیهقی ). بد گفتن از کسی یا چیزی. || راندن کسی ر

<div class="boxBd">خرد و حقیر داشتن کسی را یا چیزیرا .</div>

خرد و حقیر داشتن کسی را یا چیزیرا .

ذام

فرهنگ فارسی

لغت نامه دهخدا