گاه شماری رسمی ایران

گاه شماری رسمی ایران بر طبق قانون اساسی هجری خورشیدی است و البته هجری قمری نیز معتبر است؛ تعطیل رسمی هفتگی نیز روز جمعه است.
اکرمی، موسی. گاه شماری ایرانی. تهران: دفتر پژوهش های فرهنگی، ۱۳۸۰. شابک ۹۶۴‐۵۷۹۹‐۴۲‐۲.
تاریخ شناسی، پایهٔ پیش دانشگاهی، رشتهٔ علوم انسانی، دفتر برنامه ریزی و تألیف کتاب های درسی ایران، ۱۳۸۵. (بازنگری شده)
گاهشماری هجری خورشیدی در ۱۱ فروردین ۱۳۰۴ (۱۹۲۵ میلادی) در مجلس شورای ملی تصویب شد و به موجب آن طول و نام ماه های سال اصلاح شد. طول ماه ها که در هر سال متغیر بود و از ۲۹ تا ۳۲ روز تغییر می کرد به شش ماه ۳۱ روزه، پنج ماه ۳۰ روزه و یک ماه ۲۹ روزه (که در سال های کبیسه ۳۰ روز می شود) دقیق شد و نام ماه ها از نام عربی برج های فلکی به نام های امروزی آن (فروردین تا اسفند) تغییر کرد. معیار شروع سال، ۱ فروردین و معیار لحظه تحویل سال اعتدال بهاری است.
بر طبق این گاه شماری، مانند گاه شماری هجری خورشیدی برجی، بر مبنای طول و سرآغاز سال گاه شماری جلالی است ولی مبدأ آن برگرفته از تقویم برجی مذکور، نوروز سال هجرت محمد، پیامبر اسلام از مکه به مدینه در سال ۶۲۲ میلادی است و ماه های آن با تعدیل طول و تغییر نام ماه های تقویم برجی است.
تقویم هجری خورشیدی، بر اساس مبانی تقویم جلالی (ایجاد شده در ۴۷۱ هجری قمری) و پس از تغییراتی در تقویم جلالی در قالب تقویم هجری خورشیدی برجی در سال ۱۲۸۹|۱۲۸۹ خورشیدی برای امور مالی کشور رسمیت یافت.