گاه شماری بابلی، تقویمی خورشیدی-مهی بوده است؛ بنابراین آغاز سال آن ها با فصول سال هماهنگی نداشت و هرگاه تقویم، بیش از حد از سال خورشیدی عقب می افتاد، منجمان سلطنتی، ماه سیزدهم را به سال می افزودند. پس از قرن ها مشاهده و رصد ستارگان آسمان، به اختلاف میان سال خورشیدی و سال قمری پی بردند و سال های کبیسه منظم برقرار کردند.
http://schoolnet.ir/گاهشماری-5-2
ویکی پدیا انگلیسی
بیکرمن (۱۳۸۴). علم در ایران و شرق باستان. قطره.
محاسبات آن ها در تنظیم سال های کبیسه، بعدها پایهٔ تقویم در سرزمین های سوریه، بین النهرین، ایران دورهٔ اشکانی، چین و نیز سرزمین های یهودی نشین شد.
سال تقویم بابلی با بهار آغاز می شود و به سه فصل، شامل فصل آغازین، فصل میانی و فصل پایانی و ۱۲ ماه و یک ماه کبیسه تقسیم می شود.
سال بابلی درابتدابه صورت قمری بود ولی پس از مدتی برای اعتدال آغاز سال با بهار و ثابت کردن سال کبیسه، سال به شمسی_قمری تبدیل شد. بابلیان ماه را از رویت هلال آن تا رویت آینده آن حساب می کردند. در گاه شماری بابلی سال با آغاز بهار شروع می شد وبه ۳۶۰ روز تقسیم می شد. نام ماه های بابلی با نام های آرامی یکی است که برگرفته از گاه شماری یهودیان است. اولین روز از ماه آن روزی است که هلال باریک ماه جدید را بعد از غروب آفتاب رویت می شود؛ و چون ابتدای ماه آدارو با یک ماه فاصله از آغاز بهار شروع می شد؛ ماه سیزدهمی به ماه ها اضافه می کردند که آن را آدارو دوم می نامیدند. از آنجا که ماه سیزدهم به آشور، خدای اصلی آشوریان اختصاص یافته می توان نتیجه گرفت که این تقویم در ابتدا زمان بابلیان ایجاد شده و سپس توسط آشوریان مورد استفاده قرار گرفته است. همچنین نام ماه ها در این تقویم از زمان تبعید یهودیان به بابل وارد تقویم عبری شده است. نام برخی از ماه ها همچون ایارو، دوزو، آبو، آولولو، تشتریتو و آدارو در تقویم آشوریان یا تقویم سریانی نیز که در عراق و شام مورد استفاده است از تقویم بابلی اقتباس شده است. اولین کبیسه کردن سال در سلطنت کمبوجیه (۵۲۳–۵۲۹ قبل از میلاد) اتفاق افتاد که در سومین سال سلطنتش در ابتدا اولولو را کبیسه می کردند که به آن اولولودوم می گفتند ولی در سال های ۵و۶ سلطنتش آدارو را کبیسه کردند؛ و در زمان سلطنت داریوش در سال های ۱۳ و۱۶ سلطنتش آدارو را کبیسه می کردند. درگاه شماری بابلی هر ۲ ماه در حکم یک ماه بزرگتر شمرده می شد که به آن سوس(soss) می گفتند. اسم اخیر که از ماه های بابلی داریم، از سلطنت کاسی ها برقرار شده است.
http://schoolnet.ir/گاهشماری-5-2
ویکی پدیا انگلیسی
بیکرمن (۱۳۸۴). علم در ایران و شرق باستان. قطره.
محاسبات آن ها در تنظیم سال های کبیسه، بعدها پایهٔ تقویم در سرزمین های سوریه، بین النهرین، ایران دورهٔ اشکانی، چین و نیز سرزمین های یهودی نشین شد.
سال تقویم بابلی با بهار آغاز می شود و به سه فصل، شامل فصل آغازین، فصل میانی و فصل پایانی و ۱۲ ماه و یک ماه کبیسه تقسیم می شود.
سال بابلی درابتدابه صورت قمری بود ولی پس از مدتی برای اعتدال آغاز سال با بهار و ثابت کردن سال کبیسه، سال به شمسی_قمری تبدیل شد. بابلیان ماه را از رویت هلال آن تا رویت آینده آن حساب می کردند. در گاه شماری بابلی سال با آغاز بهار شروع می شد وبه ۳۶۰ روز تقسیم می شد. نام ماه های بابلی با نام های آرامی یکی است که برگرفته از گاه شماری یهودیان است. اولین روز از ماه آن روزی است که هلال باریک ماه جدید را بعد از غروب آفتاب رویت می شود؛ و چون ابتدای ماه آدارو با یک ماه فاصله از آغاز بهار شروع می شد؛ ماه سیزدهمی به ماه ها اضافه می کردند که آن را آدارو دوم می نامیدند. از آنجا که ماه سیزدهم به آشور، خدای اصلی آشوریان اختصاص یافته می توان نتیجه گرفت که این تقویم در ابتدا زمان بابلیان ایجاد شده و سپس توسط آشوریان مورد استفاده قرار گرفته است. همچنین نام ماه ها در این تقویم از زمان تبعید یهودیان به بابل وارد تقویم عبری شده است. نام برخی از ماه ها همچون ایارو، دوزو، آبو، آولولو، تشتریتو و آدارو در تقویم آشوریان یا تقویم سریانی نیز که در عراق و شام مورد استفاده است از تقویم بابلی اقتباس شده است. اولین کبیسه کردن سال در سلطنت کمبوجیه (۵۲۳–۵۲۹ قبل از میلاد) اتفاق افتاد که در سومین سال سلطنتش در ابتدا اولولو را کبیسه می کردند که به آن اولولودوم می گفتند ولی در سال های ۵و۶ سلطنتش آدارو را کبیسه کردند؛ و در زمان سلطنت داریوش در سال های ۱۳ و۱۶ سلطنتش آدارو را کبیسه می کردند. درگاه شماری بابلی هر ۲ ماه در حکم یک ماه بزرگتر شمرده می شد که به آن سوس(soss) می گفتند. اسم اخیر که از ماه های بابلی داریم، از سلطنت کاسی ها برقرار شده است.
wiki: گاه شماری بابلی