در روابط بین المللی، یک میانه قدرت یک کشور مستقل است که نه ابرقدرت و نه یک قدرت بزرگ است، اما هنوز هم نفوذ و رسمیت بین المللی زیاد یا متوسطی دارد. مفهوم «قدرت میانه» به منشأ سیستم دولتی اروپا بازمی گردد. در اواخر قرن ۱۶، متفکر سیاسی ایتالیایی جیووانی بوترو جهان را به سه نوع دولت تقسیم کرد- grandissime (امپراتوری), mezano (میانه قدرت) و piccoli (کوچک قدرت). بنا به نظر بوترو، یک mezano یا میانه قدرت «... بدون نیاز به کمک از دیگران دارای قدرت و اقتدار کافی برای روی پای خود ایستادن است.»نبو
بر روی هیچ روش استانداردی که دولت های میانه قدرت را تعریف کند توافق نشده است. برخی محققان با استفاده از آمار تولید ناخالص ملی (GNP) لیست هایی از میانه قدرت ها از سراسر جهان ایجاد می کنند. از لحاظ اقتصادی، میانه قدرت ها به طور کلی کشورهایی هستند که بیش از حد «بزرگ» یا بیش از حد «کوچک» در نظر گرفته نمی شوند. با این حال، اقتصاد همیشه عامل تعیین کننده نیست. در معنای عام، یک میانه قدرت کشوری است که درجه ای از نفوذ در سطح جهان دارد، اما در هیچ منطقه ای مسلط نیست. این تعریف جهانی نیست و برخی میانه قدرت را شامل کشورهایی می دانند که می توانند به عنوان قدرت منطقه ای در نظر گرفته شوند.
بر اساس نظر دانشگاهیان در دانشگاه لستر و دانشگاه ناتینگهام:
وضعیت میانه قدرت معمولاً به دو روش شناسایی می شود. روش سنتی و رایج ترین روش تجمیع معیارهای فیزیکی و مادی مهم برای رتبه بندی کشورها با توجه به قابلیت های نسبی آن ها است. از آنجایی که قابلیت کشورها با هم متفاوت هستند، به عنوان ابرقدرت (و یا قدرت های بزرگ) میانه قدرت یا کوچک قدرت تقسیم می شوند. اخیراً، با تمرکز بر ویژگی های رفتاری نیز روش دومی برای شناسایی وضعیت میانه قدرت به وجود آمده است. در این روش فرض می شود که میانه قدرت می تواند به دلیل رفتارهای سیاست خارجی از ابرقدرت ها و قدرت های کوچک تر متمایز شوند- میانه قدرت ها با پیروی از محدوده کوچک و انواع خاصی از علایق سیاست خارجی، به دنبال وضعیتی مناسبی برای خود هستند. در این روش، میانه قدرت ها کشورهایی هستند که از مهارت های نسبی دیپلماتیک خود در جهت خدمت رسانی به صلح و ثبات بین المللی استفاده می کنند. هر دو این روش ها رقابتی و بحث برانگیز هستند، اما ثابت شده روش سنتی کمّی نسبت به روش رفتاری مشکل سازتر است.
بر روی هیچ روش استانداردی که دولت های میانه قدرت را تعریف کند توافق نشده است. برخی محققان با استفاده از آمار تولید ناخالص ملی (GNP) لیست هایی از میانه قدرت ها از سراسر جهان ایجاد می کنند. از لحاظ اقتصادی، میانه قدرت ها به طور کلی کشورهایی هستند که بیش از حد «بزرگ» یا بیش از حد «کوچک» در نظر گرفته نمی شوند. با این حال، اقتصاد همیشه عامل تعیین کننده نیست. در معنای عام، یک میانه قدرت کشوری است که درجه ای از نفوذ در سطح جهان دارد، اما در هیچ منطقه ای مسلط نیست. این تعریف جهانی نیست و برخی میانه قدرت را شامل کشورهایی می دانند که می توانند به عنوان قدرت منطقه ای در نظر گرفته شوند.
بر اساس نظر دانشگاهیان در دانشگاه لستر و دانشگاه ناتینگهام:
وضعیت میانه قدرت معمولاً به دو روش شناسایی می شود. روش سنتی و رایج ترین روش تجمیع معیارهای فیزیکی و مادی مهم برای رتبه بندی کشورها با توجه به قابلیت های نسبی آن ها است. از آنجایی که قابلیت کشورها با هم متفاوت هستند، به عنوان ابرقدرت (و یا قدرت های بزرگ) میانه قدرت یا کوچک قدرت تقسیم می شوند. اخیراً، با تمرکز بر ویژگی های رفتاری نیز روش دومی برای شناسایی وضعیت میانه قدرت به وجود آمده است. در این روش فرض می شود که میانه قدرت می تواند به دلیل رفتارهای سیاست خارجی از ابرقدرت ها و قدرت های کوچک تر متمایز شوند- میانه قدرت ها با پیروی از محدوده کوچک و انواع خاصی از علایق سیاست خارجی، به دنبال وضعیتی مناسبی برای خود هستند. در این روش، میانه قدرت ها کشورهایی هستند که از مهارت های نسبی دیپلماتیک خود در جهت خدمت رسانی به صلح و ثبات بین المللی استفاده می کنند. هر دو این روش ها رقابتی و بحث برانگیز هستند، اما ثابت شده روش سنتی کمّی نسبت به روش رفتاری مشکل سازتر است.
wiki: قدرت متوسط