برزوی

بُرزوی، در شاهنامه نام پزشکی کارآزموده و فرزانه است، که برای یافتن گیاهی که مُردگان را زنده می کند، به هندوستان رفت. پس از تجسُس بسیار پیری او را از کتاب کلیله و دمنه آگاه ساخت و به او گفت که این کتاب، نزد شاه هند است و کتابیست که با خواندن آن، خِرَد خفتهٔ آدمی بیدار خواهد گشت.
شاهنامه
برزویه پزشک
سرانجام شاه هند، کتاب کلیله و دمنه را، تنها برای زمانی محدود به برزوی سپُرد و با او شرط کرد که هرگز از این کتاب رونوشتی برنگیرد. برزوی بر عهد خویش استوار ماند، امّا نوشته های کتاب را پس از خواندن به ذهن می سپُرد و شب هنگام، چون کتاب را به شاه هند بازمی گرداند، آنچه از مطالب کتاب در ذهن داشت، باز می نوشت و به ایران می فرستاد.
عاقبت روزی راز برزوی آشکار گردید و همگان حافظهٔ بسیار او را ستودند و شاه ایران [احتمالا کسری انوشیروان، به پاس کوشش او فرمان داد تا نام و داستان این پزشک را، در دیباچه (مقدمهٔ) کلیله و دمنه بنگارند.
گرچه برخی از بخش های ماجرای برزوی در شاهنامه، تا حدی به افسانه می ماند، امّا کمتر کسی در انطباق این شخصیت شاهنامه ای با برزویه پزشک، طبیب دانشمند بارگاه خسرو انوشیروان تردید دارد.