آنکه از نو چیزی برون آرد یا آنکه بی اندیشه سخن بگوید .
نخستین انداز
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
نخستین انداز. [ ن ُ خ ُ / ن َ خ ُ اَ ] ( نف مرکب ) آنکه از نو چیزی برون آورد. || آنکه بی اندیشه سخن بگوید. ( ناظم الاطباء ). برساخته دساتیر است.
کلمات دیگر: