بهترین سال های زندگی ما

بهترین سال های زندگی ما (به انگلیسی: The Best Years of Our Lives) فیلمی درام به کارگردانی ویلیام وایلر محصول سال ۱۹۴۶ کشور ایالات متحدهٔ آمریکا است.
۲۱ نوامبر ۱۹۴۶ (۱۹۴۶-11-۲۱) (ایالات متحده)
فیلمنامهٔ این فیلم سیاه و سفید را رابرت ای شروود بر اساس کتابی به همین اثر مک کینلی کانتر نوشته است. این فیلم (که هنگام تولید با نام های «دوباره در خانه» و «افتخاری برای من» هم خوانده می شد) مثل تعداد دیگری از فیلم های ویلیام وایلر، برای تعریف قصهٔ خود از یک زمان طولانی بهره گرفته است.
سه سربازوظیفهٔ آمریکایی به نام های آل (فردریک مارچ)، فرد (دانا اندروز) و هومر (هارولد راسل)، پس از پایان جنگ جهانی دوم به شهر زادگاهشان بازمی گردند تا زندگی جدیدی را آغاز کنند. آل کنار همسر (میرنا لوی) و فرزندانش بازمی گردد و با مقام بالاتری در بانک سابق خود مشغول به کار می شود؛ هومر که دستش را در جنگ از دست داده، از دل سوزی و ترحم بی جای نامزد (کتی اودانل) و اطرافیانش عذاب می کشد؛ و فرِد نیز که با همسرش (ویرجینیا میو) دچار دردسر شده، به دختر آل (ترزا رایت) دل می بازد و سرانجام و به رغم مخالفت پدرش با او ازدواج می کند...
شاید بهترین کار وایلر و از پرآوازه ترین ملودرام های جنگی تاریخ سینما. با سبک بصری خاص وایلر در استفاده از عمق میدان و نماهای بلند، که به لطف استاد فیلم بردرای آن سال ها، تواند، به دست می آید. این جا شخصیت پردازی ها و پرورش رابطه ها (به خصوص رابطه اندروز ـ رایت) بسیار دیدنی است راسل، در نقش معلول از جنگ برگشته با دست هایی مثل قلاب، در نخستین حضورش جلوی دوربین، می درخشد.

بهترین سال های زندگی ما (The Best Years of Our Lives)
صحنه ای از فیلم
فیلمی سینمایی دربارۀ سه سرباز بازگشته از جنگ جهانی دوم (۱۹۳۹ـ۱۹۴۵) و درگیری آنان در پذیرفتن زندگی شهری است. فیلم براساس اثری با نام افتخار برای من نوشتۀ مکینلی کانتور به کارگردانی ویلیام وایلر در ۱۹۴۶ به نمایش درآمد، که هشت جایزۀ اُسکار را در پی داشت که جایزۀ بهترین فیلم و بهترین کارگردانی ازجملۀ آن هاست. این سه سرباز پس از بازگشت به خانه متوجه می شوند که از سرگرفتن زندگی شهری شان از جایی که به ترک آن ناچار شدند، آسان نخواهد بود و با مشکلاتی روبه رو می شوند.