حالت های قرارگیری جراحی (به انگلیسی: surgical positions)، به هر گونه فعالیتی جهت قرار دادن بیمار بر روی تخت جراحی در وضعیتی خاص، گفته می شود. هدف از این فعالیت، حفظ امنیت بیمار و در دسترس قرار دادن ناحیه مورد نظر جهت انجام اعمال خاص بر روی همان ناحیه توسط جراح می باشد. بر پایه دستور جراح، متخصص بیهوشی به همراه فرد سیار در اتاق عمل (سیرکولر) مسئولیت پوزیشن دادن به بیمار را بر عهده دارند.
بیمار باید در وضعیت پوزیشن داده شده، در آسوده ترین حالت قرار گیرد تا جریان خونرسانی وی کار خود را به راحتی انجام دهد. هر گونه فشار افزوده، بر نواحی از بدن که با تخت در تماس مستقیم اند، خطر ایسکمی بافتی را به همراه خواهد داشت. در صورت مشاهده هر گونه نشانه از تداخل علائم حیاتی بیمار، لازم است دوباره وی در وضعیتی دیگر قرار گیرد.
احتمال آسیب دیدگی در اثر کشیدگی رشته های عصبی که از نواحی تحت فشار می گذرند، وجود دارد. اعصاب شبکه بازویی در اثر کشیدگی با زاویه بیش از ۹۰ درجه، احتمال آسیب دیدگی زیادی دارند. احتمال ایجاد انقباض حنجره و آسیب به تارهای صوتی بیمار در اثر تغییر حالت قرارگیری وجود دارد.
بیمار باید در وضعیت پوزیشن داده شده، در آسوده ترین حالت قرار گیرد تا جریان خونرسانی وی کار خود را به راحتی انجام دهد. هر گونه فشار افزوده، بر نواحی از بدن که با تخت در تماس مستقیم اند، خطر ایسکمی بافتی را به همراه خواهد داشت. در صورت مشاهده هر گونه نشانه از تداخل علائم حیاتی بیمار، لازم است دوباره وی در وضعیتی دیگر قرار گیرد.
احتمال آسیب دیدگی در اثر کشیدگی رشته های عصبی که از نواحی تحت فشار می گذرند، وجود دارد. اعصاب شبکه بازویی در اثر کشیدگی با زاویه بیش از ۹۰ درجه، احتمال آسیب دیدگی زیادی دارند. احتمال ایجاد انقباض حنجره و آسیب به تارهای صوتی بیمار در اثر تغییر حالت قرارگیری وجود دارد.