حالت انتقال ناهمگام

حالت انتقال ناهمگام (آسنکرون) یا ATM که مخفف Asynchronous Transfer Mode می باشد به پالس های ساعت وابستگی نداشته و در رده شبکه های اتصال گرا تقسیم بندی می شود. در این مدل جهت برقراری اتصال در آغاز بسته ای به سوی مقصد ارسال می شود، این بسته مسیر خود را بین مسیریاب های مختلف پیدا کرده و مدار مجازی را تشکیل می دهد. این اتصال که از این به بعد آن را می توان اتصال فیزیکی در نظر گرفت. هر یک از این اتصال ها دارای یک شماره شناسایی است.
لایه فیزیکی
لایه ATM
لایه انطباق ATM
در این مدل اطلاعات به صورت بسته های ۵۳ بایتی (سلول) ارسال می گردد. این بسته ها از دو بخش سرآیند و داده های کاربر تشکیل شده اند. در بخش سرایند که ۵ بایت است اطلاعاتی همچون شماره شناسایی اتصال ذخیره می گردد.ATMها سرعت بالایی دارند، بسته ها را در یک مسیر و به ترتیب ارسال می کنند و از آنجایی که بسته ها کوچک اند، کیفیت هم بالا است. این مدل شباهت هایی به شبکه های گسترده دارد و دارای پهنای باندی حدود ۶۲۲-Mbps است.مدل مرجع ATM که برخلاف مدل مرجع OSI و مدل مرجع TCP/IP، مدلی سه بعدی است، دارای سه لایه است:
صفحه کاربر با انتقال داده، کنترل جریان، تصحیح خطا، و دیگر عملکردهای کاربر سروکار دارد. صفحهٔ کنترل مدیریت اتصال را برعهده دارد. وظیفه صفحه های مدیریت لایه و صفحه، مدیریت منابع سیستم و هماهنگ کردن لایه های بینابینی است.
این لایه همسنگ لایه فیزیکی در مدل های OSI و TCP/IP می باشد. لایه فیزیکی در این مدل خود به دو زیر لایه بخش بندی می شود: