در معماری رایانه x86-64، حالت طولانی حالتی است که یک سیستم عامل ۶۴ بیتی می تواند دسترسی به دستورالعمل های ۶۴ بیتی و ثبات ها (registers) داشته باشد. برنامه های ۶۴ بیتی در یک زیر حالتی به نام ۶۴ بیت اجرا می شوند، در حالی که برنامه های ۳۲ بیتی و ۱۶ بیتی حالت محافظت شده در حالتی به نام حالت سازگاری اجرا می شوند. حالت واقعی یا حالت مجازی ۸۰۸۶ نمی تواند بطور طبیعی در حالت طولانی اجرا شود.
x86-64
حالت سازگاری ۶۴ بیتی
پردازنده x86-64 عیناً به مانند یک پردازنده IA-32 عمل می کند که در حال اجرا در حالت واقعی(real mode) یا حالت محافظت (protected mode) است و زیر حالت های حالت واقعی و حالت محافظت پشتیبانی می شوند زمانی که پردازنده در حالت طولانی(long mode) نیست.
یک بیت در CPUID با فیلد ویژگی های توسعه یافته(extended attributes field)نشان دهنده آن است که آیا برنامه ها در حالت واقعی (real mode) یا حالت حفاظت شده می تواند به حالت طولانی برود یا نه، که برنامه بتواند در حالت طولانی یک پردازنده x86-64 را شناسایی کند. این مشابه ویژگی های CPUID است که پردازنده های IA-64 اینتل از آن استفاده می کنند تا برنامه ها را قادر به تشخیص اینکه آیا آنها تحت شبیه سازی IA-32 در حال اجرا هستند، کنند. هنگامی که یک کامپیوتر روشن است، CPU در حالت واقعی شروع می شود و شروع به بوت شدن می کند. سپس سیستم عامل ۶۴ بیتی پردازنده را به حالت Long می برد و سپس شروع به پیش بردن نخ های اجرایی هسته می کند.
در حالی که اندازه های ثبات ها به ۶۴ بیت نسبت به معماری قبلی x86 افزایش یافته است، آدرس دهی حافظه تا ۶۴ بیت کامل افزایش نیافته است. در حال حاضر، استفاده از کامپیوتر با حافظه کافی برای نیاز به یک ۶۴ بیت کامل برای آدرس دهی، غیرممکن است. تا زمانی که مورد باقی بماند، واحدهای پردازش / ذخیره سازی، برچسب های حافظه پنهان، MMUها و TLBها بدون هیچ گونه از دست دادن حافظه قابل استفاده، ساده می شود. با وجود این محدودیت، نرم افزار با استفاده از اشاره گرهای ۶۴ بیتی برنامه ریزی شده است و بنابراین قادر به استفاده از فضاهای آدرس فزاینده ای می شود که توسط پردازنده های آینده و سیستم های عامل پشتیبانی می شوند.
x86-64
حالت سازگاری ۶۴ بیتی
پردازنده x86-64 عیناً به مانند یک پردازنده IA-32 عمل می کند که در حال اجرا در حالت واقعی(real mode) یا حالت محافظت (protected mode) است و زیر حالت های حالت واقعی و حالت محافظت پشتیبانی می شوند زمانی که پردازنده در حالت طولانی(long mode) نیست.
یک بیت در CPUID با فیلد ویژگی های توسعه یافته(extended attributes field)نشان دهنده آن است که آیا برنامه ها در حالت واقعی (real mode) یا حالت حفاظت شده می تواند به حالت طولانی برود یا نه، که برنامه بتواند در حالت طولانی یک پردازنده x86-64 را شناسایی کند. این مشابه ویژگی های CPUID است که پردازنده های IA-64 اینتل از آن استفاده می کنند تا برنامه ها را قادر به تشخیص اینکه آیا آنها تحت شبیه سازی IA-32 در حال اجرا هستند، کنند. هنگامی که یک کامپیوتر روشن است، CPU در حالت واقعی شروع می شود و شروع به بوت شدن می کند. سپس سیستم عامل ۶۴ بیتی پردازنده را به حالت Long می برد و سپس شروع به پیش بردن نخ های اجرایی هسته می کند.
در حالی که اندازه های ثبات ها به ۶۴ بیت نسبت به معماری قبلی x86 افزایش یافته است، آدرس دهی حافظه تا ۶۴ بیت کامل افزایش نیافته است. در حال حاضر، استفاده از کامپیوتر با حافظه کافی برای نیاز به یک ۶۴ بیت کامل برای آدرس دهی، غیرممکن است. تا زمانی که مورد باقی بماند، واحدهای پردازش / ذخیره سازی، برچسب های حافظه پنهان، MMUها و TLBها بدون هیچ گونه از دست دادن حافظه قابل استفاده، ساده می شود. با وجود این محدودیت، نرم افزار با استفاده از اشاره گرهای ۶۴ بیتی برنامه ریزی شده است و بنابراین قادر به استفاده از فضاهای آدرس فزاینده ای می شود که توسط پردازنده های آینده و سیستم های عامل پشتیبانی می شوند.
wiki: حالت طولانی