حاشیه نشینی در ایران

حاشیه نشینی پدیده ای است که با اسکان غیررسمی و بدون مجوّز گروه بزرگی از مردم در مکانی در کنارهٔ شهرها ایجاد می شود.در تاریخ ۹ مرداد ۱۳۹۶ وزارت راه و شهرسازی ایران تعداد حاشیه نشینان در ایران را ۱۹ میلیون نفر اعلام کرد. یعنی از هرچهار نفر ایرانی یک نفر در سکونت گاه غیررسمی سکونت دارد و حاشیه نشین است.
تهران: شهرک های متعدّد در منطقه ۱۶ شهر تهران
استان تهران: مناطق حاشیه ای در پاکدشت، قیام دشت، احمدآباد، حسن آباد، خلیج، بادامک و رامینک.
کرج: زورآباد (اسلام آباد).
تبریز: آخماقیه، خلیل آباد، داداش آباد، سیلاب، طالقانی، عباسی، کشتارگاه، لاله، مارالان، منبع و یوسف آباد
مشهد: خواجه ربیع.
اردبیل: میراشرف.
سنندج: عباس آباد، کانی کوزله، حاجی آباد و زورآباد.
همدان: خضر، طالقانی، حصار امام خمینی، اسلام شهر، سنگ سفید، نایب احمد، مجیدآباد.
زاهدان: شیرآباد، باباییان، قریب آباد، پشت کارخانه نمک و کریم آباد.
زنجان: اسلام آباد(صفرآباد)
قم:شیخ آباد ، شاد قلی خان(شاقالو)،محمد آباد ، آمین آباد ، قلعه کامکار
حاشیه نشینی در شهرهای ایران به صورت شهرک نشینی در حومهٔ شهرها و همچنین آلونک نشینی دیده می شود.
شهرک های حاشیه نشینان در اصل «روستای شهر» یا «شهرک های روستاگونهٔ درون شهر» هستند.
از نمونه شهرک های فقیر حاشیه نشینان در شهرهای ایران می توان به این شهرک ها اشاره کرد:حاشیه نشینی در ایران' />