منصوره اتحادیه

منصوره اتحادیه (زاده ۱۳۱۲) تاریخ نگار، نویسنده، ناشر و استاد دانشگاه ایرانی است.
۱۳۵۵ - (تدوین) گوشه هایی از روابط خارجی ایران (۱۲۸۰–۱۲۰۰) هجری قمری
۱۳۶۰ - (تدوین) تاریخ غفاری (همکاری با سیروس سعدوندیان)
۱۳۶۱ - (تدوین) خاطرات و اسناد حسینقلی خان نظام السلطنه مآفی
۱۳۶۷ - (تدوین) گزیده ای از مجموعه اسناد عبدالحسین میرزا فرمانفرما (همکاری با سیروس سعدوندیان)
۱۳۶۲ - (تدوین) نامه های یوسف مغیث السلطنه
۱۳۶۳ - (تدوین) سیاق عشیرت در عصر قاجاریه
۱۳۶۴ - (تدوین) مرآت البلدان - اعتماد السلطنه
۱۳۷۱ - (تألیف) پیدایش نشر تاریخ و تحول احزاب سیاسی در مجلس سوم، نشر تاریخ
۱۳۸۳ - (تدوین) سقوط ساسانیان: فاتحان خارجی، مقاومت داخلی و تصویرِ پایانِ جهان. (همکاری با تورج دریایی، فرحناز امیر خانی، روزبه زرین کوب)، نشر تاریخ
اینجا طهران است…: مجموعه مقالاتی دربارهٔ طهران ۱۳۴۴–۱۲۶۹ه‍.ق
(تدوین) خاطرات تاج السلطنه (همکاری با سیروس سعدوندیان)
آمار دارالخلافهٔ تهران: اسنادی از تاریخ اجتماعی تهران در عصر قاجار / به کوشش سیروس سعدوندیان، منصوره اتحادیه
۱۳۸۱ - پیدایش و تحول احزاب سیاسی مشروطیت، دوره های یکم و دوم مجلس شورای اسلامی
۱۳۸۶ - شیوه تاریخ نگاری
سری کتاب های از روزگار رفته حکایت… (همکاری با مصطفی زمانی نیا، بهمن فرمان، محمدولی فرمانفرماییان)
۱۳۹۴ - نفت چیاسرخ کرمانشاه‏‫: منتخبی از اسناد حکومتی عبدالحسین میرزا فرمانفرما ۳۲–۱۳۱۹ ق، به همراه اسماعیل شمس و سعید روحی، تهران: نشر تاریخ ایران‏‫.
۱۳۹۷ - حکومت کرمانشاهان، به همراه اعظم غفوری، تهران: نشر تاریخ ایران‏‫، ۲ مجلد.
او در سال ۱۳۱۲ در تهران زاده شد. پدرش علی اتحادیه فرزند رحیم اتحادیه و مادرش هما فرمانفرمائیان دختر عباس فرمانفرمائیان است. در سال ۱۳۵۸ از دانشگاه ادینبورگ بریتانیا در رشته تاریخ دکتری گرفت. سپس در سال ۱۳۶۲ مدیر نشر تاریخ شد. او همچنین در دانشگاه تهران تاریخ تدریس می کند و کتاب ها و مقاله های بسیاری در زمینه تاریخ چاپ کرده است.
منصوره اتحادیه با صادق نظام مافی ازدواج کرده است و ۴ فرزند دارد.
کتاب سایه سار مهربانی، ستایش میلاد و کارنامه منصوره اتحادیه نظام مافی از مصطفی زمانی نیا دربارهٔ او منتشر شده است.

منصوره نظام مافی اتحادیه (۱۹۳۳، تهران) تاریخ نگار، مؤلف و استاد دانشگاه ایرانی است.
• «از انقلاب مشروطه ۱۰۹ سال می گذرد و هنوز هم می توان دربارهٔ آن حرف جدیدی زد مثل فرانسوی ها که در دویستمین سال انقلابشان آن را دیگربار تبیین کردند. اما مشروطه به یک معنا انقلاب بود. جامعه ایران در این انقلاب تغییر کرد؛ اگرچه در مقاله ای خانم لمبتون معتقد است که مشروطه ایران، انقلاب نبود. چون همان طبقه قدرت و حکومت را ادامه دادند و از عین الدوله منفور و رجال سابق مثال می زند. بله اگر مشروطه را از این منظر نگاه کنیم، جامعه زیرورو نشد. اما دستاوردهای انقلاب، چون مجلس شورای ملی، قانون اساسی، مطبوعاتی که جزء زندگی مردم شد، احزاب سیاسی، هرچند که نقش آن چنانی نداشتند، مدرنیزاسیون که جزء نهاد دولت شد، مسئله زنان و… نشان می دهد که مشروطه انقلاب بود»• «همیشه می گوییم روس ها و انگلیس ها به نهضت مشروطه ما صدمه زدند اما از نقش عثمانی ها غفلت می کنیم، در اینکه دو کشور روسیه و انگلیس حتی از محمدعلی شاه حمایت کردند و هرچه در توان داشتند علیه مشروطه به کار بردند؛ شکی نیست اما ترکیه عثمانی نیز نقش مهمی در این اتفاقات داشته که تاکنون هیچ کجا به آن پرداخته نشده است. حتی در کتابی که نویسنده آمریکایی در این باره نوشته و اظهار داشته که ایران دو سال قبل از عثمانی به مشروطه دست یافته بود، ولی هیچ سند و بررسی ای دربارهٔ نقش این کشور در وقایع مشروطه صورت نگرفته است. یا در دوره مجلس اول شورای ملی، وقتی آذربایجان شلوغ می شود، عثمانی است که کار را به جنگ می کشاند. برای همین دولت فرمانفرما را به آنجا می فرستد. چون فرمانفرما هم در آنجا نفوذ داشته و هم کشور عثمانی را می شناخت و البته پول و قشون هم در اختیار داشت. یا در مجلس سوم، که همزمان با جنگ جهانی اول بود دموکرات ها تمایل به روس و انگلیس داشتند اما عده دیگر مشتاق همکاری با ایران و عثمانی بودند و به همین دلیل دولت را استیضاح می کنند؛ چون جلوی ترک ها را گرفته بود»• «برای بررسی بهتر مشروطه باید همه شهرها و همه رجال سیاسی آن دوره را در ظرف زمانی آن موقع مورد بررسی قرار داد. ما رجال سیاسی و سیاست مدارهای خود را نمی شناسیم. حتی متوجه نمی شویم وقتی کابینه ها در مجلس شورای ملی تغییر می کرد ۹۰ درصد افراد با کمی جابه جایی ثابت می ماندند. باید کارهای پژوهشی جدید با نگاه و مسئله روز دربارهٔ مشروطه و پیچیدگی هایش صورت بگیرد. آن وقت روشن می شود که چرا مشروطه اتفاق افتاد».• «تاریخ علمی است که می تواند به اندازه اتم خطرناک باشد، چراکه ممکن است جنگ راه بیندازد و گمراه کننده باشد. اینکه بگویم ما اشتباه کردیم، کافی نیست. اشتباه در تاریخ جایز نیست. هنوز نمی توانیم تاریخی از ایران بنویسم که خارجی ها به آن رفرنس دهند و هنوز باید به کتاب خارجی ها ارجاع کنیم»