منصور ضابطیان

منصور ضابطیان (زادهٔ ۷ آذر ۱۳۴۹ در تهران) روزنامه نگار، کارگردان، مجری و تهیه کننده ایرانی است.
• «در تفکر ما ایرانیان سفر به خارج همیشه کاری غیر ضروری و از سر سیری بوده است…»• «فراموش نکنیم که ما بیش از جوانان دیگر نقاط دنیا درگیر تجملات هستیم. برای یک جوان انگلیسی استرالیایی و ژاپنی رفتن به سفر مهمتر از داشتن موبایل است. اغلب جوان های ما یک میلیون تومان پول موبایل می دهند .. اما پایشان را از شهرشان بیرون نگذاشته اند.»• «کتاب خواندن در پاریس حسابی حرص آدم را درمی آورد. هر کس را می بینی، یک کتاب در دست دارد و تند تند مشغول مطالعه است. سن و سال هم نمی شناسد، سیاه و سفید و مرد و زن و بچه هم نمی شناسد. انگار همه در یک ماراتن عجیب گرفتار شده اند و زمان در حال گذر است. واگنهای مترو گاهی واقعاً آدم را یاد قرائت خانه می اندازند، مخصوصاً اینکه ناگهان در یک مقطع خاص کتابی گل می کند و همه شمغول خواندن آن می شوند… فضای پاریس هیچ بهانه ای برای مطالعه نکردن باقی نمی گذارد. شاید برای همین است که پاریسی ها معنای انتظار را چندان نمی فهمند، آنها لحظه های انتظار را با کلمه ها پر می کنند.»• «پاشو! پاشو… الان تلویزیون اعلام کرد که از ظهر به بعد توی یکی از خیابونای اصلی، سیاه پوستا یک کارناوال عظیم برگزار می کنن. سر میز صبحانه از او می پرسم: ” راستی این کارناوال به چه مناسبتی برگزار می شود؟ ” دوستم می خندد و می گوید: ” اینجا معمولاً اول کارناوال برگزار می کنند، بعد دنبال مناسبتش می گردند. ”»• «پارک لوکزامبورگ در مرکز پاریس یکی از جاهایی است که تعداد عظیم کتابخوان های آن هر تازه واردی را به حیرت می اندازد.»• «نمی شود آدم به پاریس برود و بخشی از دلش را آنجا جا نگذارد.»• «بین اروپایی ها، خونگرم ترین جوان ها، بچه های ایتالیا و اسپانیا هستند. برای ارتباط برقرار کردن با یک فرانسوی یا سوئدی باید دست کم نیم ساعت با او حرف بزنید و درباره اش سؤال کنید تا او اولین سؤال را از شما بپرسد؛ ولی کافیست به یک ایتالیایی یا اسپانیایی سلام کنید، بعد از پنج دقیقه می فهمید که اصل و نصب او به کجای ایتالیا یا اسپانیا می رسد و دختر خالهٔ مادرش پارسال تعطیلات را کجا گذرانده!»• «در لبنان آدم احساس امنیت می کند. هیچ وقت نگران این نیست که مبادا کسی جیبش را بزند، مبادا کسی سرش کلاه بگذارد، مبادا کسی بقیه پولش را پس ندهد و… یک نوع درستکاری در رفتار همه آن ها به چشم می خورد که آدم را شیفته خود می کند.»• «وقتی قرار شد به دیدن موزه گاندی برویم، انتظار داشتم در آستانه یک عمارت عظیم و پرشکوه قرار بگیرم. اما موزه گاندی به سادگی خود گاندی بود.»• «با آنکه وقتی در رم هستید انگار توی دل تاریخ زندگی می کنید، با این که وقتی در میلان هستید، می توانید به هرچه، هرچه، هرچه که بخواهید در لحظه دسترسی داشته باشید، با آنکه ونیز به گمان من حیرت انگیزترین نقطه دنیاست… اما همه این ها به یک وجب خاک ایران نمی ارزد.»• «اگر قصد جهانگردی دارید و در یک برنامه ریزی درازمدت می خواهید همه دنیا را ببینید، توصیه می کنم حتماً سری به ارمنستان بزنید و لذت ببرید. اما اگر با یک بودجه و زمان محدود، فقط یک بار قصد سر زدن به خارج از ایران را دارید، بهتر است سرزمین های دیگری را انتخاب کنید.»• «هماهنگ شدن با برنامه ریزی دقیق و آهنین کره ای ها، برای کسی که با سیستم ایرانی رشد پیدا کرده است کمی خست است، اما غیرممکن نیست.»• «نیویورک… چه چیزی می توان دربارهٔ این شهر گفت؟ نیویورک هم از آن دسته شهرهایی است که نمی شود آن را با واژه ها تصور کرد. دست شبیه ونیز یا شیراز که به کار بردن واژه ها نمی تواند این شهرها را تعریف کند.»• «شهری ۸ میلیونی در هجوم آسمانخراش ها. همیشه شنیده بودم که در نیویورک آن هایی که سرشان رو به بالاست، تازه واردها هستند و حالا می بینم که این نکته کاملاً درست است.»• «گاهی مشکلات به نظر ساده، در یک سفر طولانی به مسئله ای اساسی تبدیل می شوند. یکی از این مسائل غذاست.»• «ایتالیا مهد پیتزای جهان است. این غذای پرطرفدار ایرانی ها در هر کوچه پس کوچه ای در شهرهای ایتالیا می توانید پیدا کنید. اما با دیدن اولین پیتزا فروشی تمام تلقی تان نسبت به پیتزا به هم می ریزد. چون آنچه می بینید و می خورید، شباهت چندانی با پیتزای وطنی ندارد. مرسوم ترین پیتزا بین ایتالیایی ها پیتزا مارگریتاست که تشکیل شده از یک ورقهٔ خیلی خیلی نازک خمیر و مقدار خیلی خیلی کم پنیر. آن قدر کم که همه جای سطح خمیر را نمی گیرد و باعث می شود که خمیر فقط بوی پنیر بگیرد. روی این مجموعه، کمی -فقط کمی -سس گوجه فرنگی مالیده شده است.»• «در ایتالیا وقتی می گویید پیتزای قارچ یعنی همین مجموعه منهای آن سس گوجه فرنگی، به علاوه چند تکهٔ کوچک قارچ.»• «مطمئن باشید اگر یک ایتالیایی به ایران بیاید و به او پیتزا بدهید، از شما خواهد پرسید:"چه غذای خوشمزه او، اسم این غذا چیه؟"»• «سفر جدا از جنیه های تفریحی و سرگرم کننده اش، یک سویهٔ مهم فرهنگی دارد. آشنایی با سرزمین های دیگر آدم را از چارچوب دگم فرهنگی اش خارج می کند و او را به این نتیجه می رساند که همهٔ دنیا همین چاردیواری محصور اطرافش نیست و تازه می فهمد که در گسترهٔ این جهان چقدر ناچیز است و دنیا چقدر شوخی تر از آن چیزی ست که تصور می کرده. در عین حال به این نتیجه می رسد که دنیا آنقدرها هم که فکر می کرده بزرگ نیست و آدم های به ظاهر غریبه در جهان چگونه به فصل مشترک هایی در تفکر و احساس می رسند.»• «با سفر، مفهوم لذت از جهان هستی را بیشتر دریافته ام و احساس خوشبختی بیشتری کرده ام. این احساس خوشبختی به واسطهٔ بخش خوش گذرانهٔ سفر نیست که در حضر هم می توان خوش گذراند، اما احساس خوشبختی نکرد. این احساس تنها با تجربهٔ سبک زندگی مردم جهان است که پدید می آید. اینکه ببینی چگونه می شود در یک زاغه در روستایی در شهر مومباسای کنیا زندگی کرد و خوشحال بود و چگونه می توان در عمارتی باشکوه در بِوِرلی هیلز کالیفرنیا بود و دست به خودکشی زد. سفر بیش از هر چیز کارکردی درونی دارد در یافتن فرمول های مناسبی برای ساخت یک دنیای شخصی. دنیایی که مختصاتی کاملاً ویژه دارد که به تعداد آدم های جهان تعدد می یابد. احساس خوشبختی کردن تنها و تنها در گرو کشف این فرمول و بنا کردن این دنیای مبتنی بر علایق شخصی و گرایش های روانی ست. آدمی یا به این فرمول دست پیدا می کند یا نه. اگر دست پیدا کند، در هر موقعیت تاریخی، جغرافیایی، اجتماعی و سیاسی که باشد می تواند راه های احساس خوشبختی را بیابد و تکرار می کنم که سفر در درک این مفهوم بسیار مؤثر است.»• «دیدن آدم های موبایل به دست در کنیا، باعث می شود آدم احساس دوری از وطن نکند! هرکسی را می بینم گوشی به دست دارد حرف می زند. به نظر می رسد اینجا، آدم ها هرچه از طبقهٔ فرودست تر باشند، میزان استفاده شان از موبایل بیشتر است.»• «اگر روزگاری گذرتان به کنیا افتاد، دو چیز را از دست ندهید: غذا و میوه. بخش گوشتی غذاهای کنیایی با ذائقه ما ایرانی ها سازگار است.»• «به محمد می گویم که مسلمانم و می خواهم نگاهی به مسجد بیندازم. می پرسد از کجا آمده ام؟ کلمه ایران را که به زبان می آورم گل از گلش می شکفد و چند بار تکرار می کند احمدنجات، احمدنجات و بعد سخنرانی مفصلی می کند در باب شجاعت احمدی نژاد و این که چقدر خوب توانسته آمریکا را شکست بدهد و چقدر مردم ایران خوشبختند که او را انتخاب کرده اند و این که احمدی نژاد امید مسلمانان است و…»• «بعضی شهرها هستند که همان لحظه ورود، حسی غریب دارند. حسی که همان اول آدم را با خودش می برد. بروکسل از آن شهرهاست. پر از توریست است، اما در عین حال آرام و راحت.»• «درست است که بلژیکی ها به شیک پوشی میلانی ها نیستند، درست است که به آرتیستی پاریسی ها نیستند و درست است که به زیبایی بارسلونایی ها نیستند، اما مردمی صمیمی و دوست داشتنی اند. با یک لبخند همیشگی روی صورت.»• «ساعت ۵ قطار به پراگ می رسد. شهری که اصالتش را از همان لحظه ورود به رخ آدم می کشد.»• «در فرانسه، آلمان یا حتی اسپانیای خونگرم، محال است که ساعت سه نیمه شب چیزی برای خوردن و رفع گرسنگی پیدا کنید، اما در پراگ در همان زمان، حتی رستوران های مک دونالد و KFC هم بازند و نه تنها باز، که پر از جمعیتی اند که بی توجه به زمان دارند با اشتها غذا می خورند. از این جنبه شاید پراگ را تنها بتوان با نیویورک مقایسه کرد.»• «سال ها بود قصد داشتم به کوبا بروم اما نمی شد. کارهای متعدد و دوری راه و سفرهای کاری و غیرکاری همه باعث شده بود این آرزوی همیشگی عقب بیفتد و هیچ گاه جامهٔ عمل نپوشد. کوبا می توانست سفر پروپیمانی باشد که خوراک یک کتاب کامل را فراهم کند؛ جایی در انتهای دنیا که هم برای من ناشناخته بود و هم برای خوانندگان کتاب هایم در ایران.»• «وقتی پرچم آمریکا بالا می رفت و در وزش نسیم کناره اقیانوس اطلس، ستاره هایش را به رخ دشمن قدیمی می کشید، با خودم فکر می کردم آینده کوبا چگونه خواهد بود؟ قضاوتی نمی کنم که بهتر است یا بدتر، این را خود کوبایی ها باید بگویند و تاریخ، اما هرچه هست دیگر شبیه کوبای امروز نخواهد بود‏. ‏ کوبایی که هنوز روح فیدل با همه کهنسالی اش در آن حضور دارد، کوبایی که هنوز «چه» قهرمان رویاهایش است، کوبایی که یکی از آخرین مظاهر دیگرگون بودن است‏. ‏‏. ‏‏. ‏ من دوست دارم این کوبا را ببینم، نه کوبایی که مثل جاهای دیگر دنیا پر از مک دونالد و کی اف سی است‏. ‏ من دوست دارم بر دیوارهای شهرهایش عکس چه گوارا را ببینم نه جاستین بیبر را‏. ‏‏. ‏‏. ‏ چند روز بعد خطر جدی تر شد‏. ‏ باراک اوباما هم قرار شد برای ملاقات با رائول کاسترو به هاوانا برود‏. ‏ شک ندارم که روند تغییرات و آمریکاییزه شدن سرعتی بیش از پیش خواهد گرفت‏. ‏ باید می جنبیدم، اگر امسال هم به کوبا نمی رفتم معلوم نبود تا سال دیگر چه میزان تغییرات در آنجا صورت بگیرد و چقدر کوبا می تواند از دام کاپیتالیسم برهد و همچنان شبیه جاهای دیگر نباشد‏. ‏ باید می جنبیدم و می رفتم‏. ‏ باید آخرین یادگاری های استقلال را می دیدم و ثبت می کردم‏. ‏»• «کوبایی ها وقت ورود به جایی که درش بسته است، یک عادت خوب دارند و یک عادت بد. عادت خوب شان این است که در می زنند و عادت بدشان این است که منتظر نمی مانند تا کسی که توی اتاق است اجازهٔ ورود بدهد، خودشان وارد می شوند!»• «در کوبا هنوز برای تهیهٔ بسیاری چیزها صف بسته می شود و چیزی شبیه دفترچه های بسیج و کوپن وجود دارد که سهمیهٔ ماهیانهٔ کوبایی ها براساس آن داده می شود.»• «وقتی حال آدم خوب باشد، تماشای رخت های کهنه هم لذت بخش است.»• «کوبایی ها چیز خاصی به اسم لباس ندارند. لباس در اغلب موارد یک شلوارک است که در باشگاه و کوچه و خانه از یک قانون پیروی می کند: قانون بی خیال و راحت باش.»• «خوبی کوبا همین است که آدم را یاد خاطره های قدیمی اش می اندازد.»• «جذابیت سفر اتفاقاً گاهی به این است که چیزی را پیدا کنی که اصلاً انتظارش را نداری. آن موقع ارزش داشته هایت را بیشتر می فهمی.»• «اما زندگی واقعی پشت خیابان اصلی در جریان است. کوچه هایی پهن که دو طرف شان خانه های ویلایی خوشرنگ دیده می شوند و صرف نظر از بضاعت صاحبخانه، ایوانی دارند و دست کم دو صندلی گهواره ای. جایی که عصرها حتماً کسی روی آن نشسته است و سیگاری دود می کند.»• «با آن همه تعریفی که مأمور فرودگاه از خیابان کونکوردیا کرده بود و گفته بود آنجا خیلی بهت خوش می گذرد، انتظار دارم کونکوردیا جایی شبیه شانزه لیزه باشد اما دقیقاً خیابانی ست شبیه یک خیابان فقیرنشین در شهری مثل نایروبی! البته این همیشه تصور و برداشت اولیه آدم ها از شهرهاست. زمانی که بدانید هر مفهومی در جهان هستی نسبی ست قضاوت های اولیه را کنار می گذارید و حقیقت را به درستی می پذیرید. شاید پذیرش منطقی و درست حقیقت اولین قدم در لذت بردن از شرایط موجود باشد. کونکوردیا در مقایسه با بسیاری از خیابان های دیگری که در هاوانا می بینم، خیابان چندان فقیری نیست. کسی چه می داند مفهموم فقر و ثروت، بدبختی و خوشبختی، رفاه و محرومیت در ذهن مأمور فرودگاه خوزه مارتی چیست؟»• «در تایلند می شود هزار و یک چیز برای خوردن پیدا کرد که تصورش را هم نمی کنید. از نارگیل های تازه که آن قدر خوشمزه اند که آدم در حسرت این می گذارند که چرا همان میمون باقی نمانده تا موزهای کبابی که بوی عجیب و غریبی دارند.»• «کنار خیابان مردی را می بینم که مقابلش دو بشکهٔ پلاستیکی بزرگ است. از روی کنجکاوی سرک می کشم تا توی بشکه ها را دید بزنم. مرد که اشتیاق مرا می بیند بالا و پایین می پرد و با زبان بی زبانی می خواهد مرا تشویق کند تا از او چیزی بخرم. اما از او چه باید بخرم؟ توی بشکه ها آب است و در آب صدها ماهی کوچک خاکستری اندازهٔ ماهی قرمزهای عید خودمان. با خودم می گویم چقدر خنگ است و مگر نمی بیند من توریستم و توریست نه آکواریوم دارد و نه ماهی تنگ به دردش می خورد. دختر و پسر جوانی از راه می رسند و از دیدن بشکه ها هیجان زده می شوند. شروع می کنند با هم به تایلندی صحبت کردن و مثل بقیه تایلندی ها خوشحال شدن و جیغ زدن. به مرد فروشنده چیزی می گویند و او هم سری تکان می دهد. یک کیسهٔ پلاستیکی بیرون می کشد و ملاقه اش را برمی دارد و کمی آب توی آن می ریزد و چند ماهی هم جدا می کند و توی آن می اندازد. قاعدتاً حالا باید در کیسه بسته شود. همین اتفاق هم می افتد اما قبل از آن مرد ماهی فروش یک نی توی کیسه می گذارد و دور آن را با کش محکم می کند!»• «عین چی باران می آید. از قطار که پیاده می شویم انگار همان اول شیلنگ آب را می گیرند رویمان و خلاص.»• «اینکه آقای رابی ویلیامز چه نمایشی را بر صحنه آورد جایش اینجا نیست، بلکه جایش در یک کتاب دربارهٔ هنر اکتینگ خواننده بر صحنه است. شاید همین کافی باشد که تقریباً تا دو روز بعد از کنسرت من ترجیح می دهم که گوشه خلوتی پیدا کنم، چشم هایم را ببندم و آنچه را بر صحنه دیده ام را توی ذهنم مرور کنم.»• «هر لحظه منتظرم یک نفر بیاید و بگوید اینجا جای من است که نشسته ای. اما هیچ کس نمی آید و من تا آخر کنسرت نزدیک ترین آدم به خواننده می شوم. تنها ترسم این است که مبادا انریکه دستم را بگیرد و بالا بکشد و بخواهد یکی از ترانه هایش را باهم بخواینم. چه آبروریزی می شود آن موقع!»• «نفرت آدم ها را کور می کند و آنگاه که ایدئولوژی جای خود را به عقل می دهد، هر جنایتی حکم مصلحت را پیدا می کند.»

wikiquote: منصور_ضابطیان

دانشنامه عمومی

نقل قول ها