سیرالعباد الی المعاد

سیرِ عباد تا معاد،
معاد در اصل به منزله پایان راه عباد نیست بلکه تولد دوباره او و آنهم نه یک بار و دو بار بلکه به تعدادی بی شمار. روح و روان به تنهایی و فارغ از بدن قادر به سفر و سیر و سلوک نمی باشند بلکه همیشه به همراه همدیگر. قیامت دینی و حِکمی انسان و کیهان را از سفر دور و دراز به سمت کمال مطلق که شناخت خویشتن، هستی و خداوند میباشد، باز می دارد. تقسیم کردن انسان به دو جبهه مخالف و موافق ، موئمن و کافر ، موافق و منافق، ثواب کار و گناه کار، یک تقسیم بندی مصنوعی است و نه طبیعی. آن چه لذتی است که عده ای در باغ های بهشت در زیر درختان نخل خرما و زیتون و نارگیل و در کنار نهر های جاری سکنی گزینند و از صبو های پر نقش و نگار و پیاله های رنگین از دست حوریان زیبای دست نخورده باده های خیال و دل انگیز غیبی بنوشند و سرمست شوند، در حالی که خیل و سیعی از آدم ها در مقابل در های بهشت در آتش جهنم بسوزند و شب و روز آه و ناله بر آورند و بوی پوست و گوشت سوخته آنان به مشام بهشتیان برسد.
برای چند لحظه هم که شده، آن صحنه را در ذهن خود مجسم نمائیم. طبق باور این حقیرِ ناچیز دینی کامل خواهد بود که در پایان راه همه افراد جوامع انسانی را به وحدت، آزادی، رستگاری، برابری و مساوات برساند و نه اینکه بیشتر انسان ها را محکوم به عذاب نماید. بر پایی روز قیامت نشانه لبریز شدن صبر خداوند می باشد، در صورتیکه اگر به بیکرانی و لایتناهی صبر خداوند باور داشته باشیم، یک صبر بیکران هرگز لبریز نمی گردد، زیرا کاسه صبر خداوند لبه ندارد که محتوای آن لبریز شود. از طرف دیگر اگر به بیکرانی و بی پایانی رحمت و عشق خداوند واقعا باور و اعتقاد داشته باشیم، میتوانیم با اعتماد و خیال راحت هم به این حقیقت باور داشته باشیم که دادگاه و محکمه ای به نام دادگاه عدل الاهی هرگز برگزار نخواهد گردید و هیچ انسانی مورد باز خواست، استنطاق، باز جوئی و باز پرسی قرار نخواهد گرفت و هیچ انسانی به کیفر و عذاب محکوم نخواهد شد، اگر چنین شود، دیگر رحمت و عشق خداوند محدود و متناهی خواهد گردید و این خود مخالف حقیقت خداوند می باشد. لذا بهشت و سعادت اخروی و نوشیدن مَی غیبی برای همگان و عموم مردم و نه برای عده ای قلیل و خواص. در پایان توجه خواننده گرامی را به بحث استحاله مکرر حاجی آقا عباد به حاجیه خانم عبادیه و بالعکس در بررسی هفت عالم معطوف میدارم. فلسفه و حکمت معاد الاهی در زنجیره تولد و مرگ کیهان و طبیعت و انسان نهفته است. این زنجیره بر خلاف ظاهر ، بی پایان نیست، اما به تعداد حلقه های آن فقط خداوند متعال آگاهی مطلق دارد و شمارش تعداد حلقه های آن از عهده دانش بشر خارج می باشد، اما انسان حق دارد به حقیقت آن پی ببرد و این شناخت با ظهور هر حلقه یا پله افزایش خواهد یافت. اگر در طول این زندگی موفق نشدیم که از قبله گاه کهکشانی که یک سیاه چاله عظیم الجثه سیاه چرده در مرکز کهکشان راه شیری است، زیارت کنیم و آنرا طواف نمائیم، هیچگونه جای نگرانی نیست، در زندگی های بعدی به این زیارت و سیاحت موفق خواهیم شد. هدف زندگی انسانی رسیدن به شناخت مطلق خویشتن، عالم و خداوند می باشد و به همراه آن لذت مطلق.