بنی لام

قبیلهٔ شیعه عرب، مهم، تاریخی و غیر مشهور از شمال غربی خوزستان، جنوب خوزستان و بخش های همسایهٔ عراق است.محدوده آن ها از دامنه کوه به جنوب پشت کوه، به سمت رود دجله در عماره و از شرق به جنوب کرخه از شوش گسترش داشت. بنی لام سابقاً دامداران کوچ رو بودند، اما اکنون عمدتاً یکجانشین هستند و محدوده ای از غلات (به جز برنج) را می کارند و گوسفند میچرانند . (Lorimer, Gazetteer II, p. 1084; Field, pp. 195-96; Persia, pp. 378-79).
( (Longrigg, pp. 93-94, 124-26; Lockhart, p. 68 .
در طول این آشفتگی دهه ۱۷۵۰ قبل از پایه گذاری حکومت زندیه در جنوب غربی ایران، آن ها به مشعشیان در مقابل آل کثیرها در جنگ های تقریباً متوالی پیوستند (Kasrawī, pp. 142-50).در قرن ۱۳/۱۹ هم حکومت عثمانی و هم حکومت ایران به طور منظم در تنبیه یاغیان بنی لام و همسایگانشان بدون نتیجهٔ محسوسی مداخله کردند ؛ عداوتهای بین و میان قبیله ای مثل یورش به جاده و آمد و شد رودخانه ادامه یافت. در طول جنگ جهانی اول، بنی لام تحت شیخ غضبان به دعوت ترک ها برای جهاد پاسخ داد و نیروهای بریتانیایی را که خط کرخه را در دست داشتند و از خط لوله نفت (Oppenheim, III, pp. 200-04) محافظت می کردند به ستوه آورد. در دهه ۱۹۲۰ زمانی که آن ها از عراق برای چرای تابستانی حرکت کردند، ستیزه های مکرر بین والی پشت کوه و بنی لام، شعله ور شد اما در دهه بعدی سربازان حکومت رضاشاه به طور مؤثری مقیاس مهاجرت را کاهش دادند و به یکجانشینی شتاب بخشیدند.
بنو لام . لویمی .عبدالخان

بَنی لام
طایفۀ عرب ایران و عراق، از طوایف طایی، ساکن استان العمار عراق و استان خوزستان در اراضی دو سوی رودخانۀ کرخه، مرکب از دو گروه بزرگ به نام های شیخ عباس در خاک عراق و سمت راست رودخانۀ دجله و شیخ مذکور/مدخور در ایران و سمت چپ رودخانۀ دجله. ۶۷ تیرۀ بنی لام شناسایی شده است که مشهورترین آن ها عبارت اند از آل عرار، چنانه، خزرج، سرخه و عبدالخال. بنی لام های ایران تماماً یک جانشین شده اند. اینان در نیمۀ دوم قرن ۱۰ق، به رهبری براک بن مفرج بن سلطان وارد خوزستان شدند و قریب ۴۰۰ سال در شمار یکی از نیروهای اجتماعی مؤثر خوزستان و پشتکوه لرستان بودند. آنان مخالف شیخ خزعل بودند و در ۱۳۳۳ق به اتفاق طایفۀ بنی طرف با خزعل و در ۱۳۳۶ق با ارتش انگلیس درگیر شدند. شیخ غضبان بنی لام پس از شکست از انگلیس ها به خزعل پناه برد.