آریستیپوس. آریستیپوس (یونانی: Ἀρίστιππος , انگلیسی: Aristippus) کورنایی (۴۳۵ تا ۳۵۶ق. م) از شاگردان سقراط و بنیاگذار مکتب کورنایی یا سیرنایسیسم در فلسفه بود.
ویکی پدیای انگلیسی
Lives AND Opinions of Eminent Philosophers BY Diogenes Laertiits
از اندک منابع عمده ای که می توان آگاهی نسبت به این فیلسوف به دست آورد، کتاب دوم از رسالهٔ زندگی و دیدگاه های فلاسفهٔ بزرگ نوشتهٔ دیوگنس لائرتیوس است که پنج سده پس از مرگ آریستیپوس نوشته شده است. در این کتاب حکایت های زیادی از وی نقل شده است که هر چند نمی توان دربست درستی تمام آن ها را پذیرفت اما دستکم می توان شمای کلی از اندیشه های او و تأثیری که بر اذهان گذاشته به دست آورد.در جوانی از زادگاهش کورنا به آتن رفت و در زمرهٔ مریدان سقراط قرار گرفت. بر خلاف رویهٔ سقراط از شاگردان خود پول دریافت می کرد.
آریستیپوس ظاهراً در کورِن با تعلیمات پروتاگوراس آشنا شد و ممکن است این سوفسطایی تا اندازه ای مسئول این نظریۀ آریستیپوس باشد که تنها احساس های ما به ما معرفت یقینی می دهند.دربارۀ اشیاء فی نفسه، حواس نمی توانند هیچ آگاهی یقینی به ما بدهند، و نه دربارۀ احساس های دیگران. بنابراین احساس های شخصی باید پایه و اساس برای رفتار عملی باشند.
آریستیپوس «لذت» را غایت خیر می دانست و بر آن بود که هرچه می کنیم به امید لذت یا ترس از رنج است. باید توجه داشت اغلب لذت مد نظر او لذت های حسی بودند؛ عاقلانه نیست لذت حی و حاضر را به امید لذت نامعلومی که ممکن است در آینده به دست آوریم فروبگذاریم.
ویکی پدیای انگلیسی
Lives AND Opinions of Eminent Philosophers BY Diogenes Laertiits
از اندک منابع عمده ای که می توان آگاهی نسبت به این فیلسوف به دست آورد، کتاب دوم از رسالهٔ زندگی و دیدگاه های فلاسفهٔ بزرگ نوشتهٔ دیوگنس لائرتیوس است که پنج سده پس از مرگ آریستیپوس نوشته شده است. در این کتاب حکایت های زیادی از وی نقل شده است که هر چند نمی توان دربست درستی تمام آن ها را پذیرفت اما دستکم می توان شمای کلی از اندیشه های او و تأثیری که بر اذهان گذاشته به دست آورد.در جوانی از زادگاهش کورنا به آتن رفت و در زمرهٔ مریدان سقراط قرار گرفت. بر خلاف رویهٔ سقراط از شاگردان خود پول دریافت می کرد.
آریستیپوس ظاهراً در کورِن با تعلیمات پروتاگوراس آشنا شد و ممکن است این سوفسطایی تا اندازه ای مسئول این نظریۀ آریستیپوس باشد که تنها احساس های ما به ما معرفت یقینی می دهند.دربارۀ اشیاء فی نفسه، حواس نمی توانند هیچ آگاهی یقینی به ما بدهند، و نه دربارۀ احساس های دیگران. بنابراین احساس های شخصی باید پایه و اساس برای رفتار عملی باشند.
آریستیپوس «لذت» را غایت خیر می دانست و بر آن بود که هرچه می کنیم به امید لذت یا ترس از رنج است. باید توجه داشت اغلب لذت مد نظر او لذت های حسی بودند؛ عاقلانه نیست لذت حی و حاضر را به امید لذت نامعلومی که ممکن است در آینده به دست آوریم فروبگذاریم.
wiki: آریستیپوس