موتور استرلینگ

موتور استرلینگ یا موتور استیرلینگ (به انگلیسی: Stirling engine) که به آن ماشین استرلینگ هم گفته می شود یک موتور حرارتی است که در سال ۱۸۱۶ توسط دکتر رابرت استیرلینگ اختراع شد. موتور استیرلینگ قابلیت بازدهی بیشتری نسبت به موتورهای بنزینی و دیزلی دارد اما امروزه موتورهای استیرلینگ فقط در برخی کاربردهای خاص مانند زیردریایی ها یا ژنراتورهای کمکی در قایق ها (که عملکرد بی صدا مهم است) استفاده می شود. اگر چه موتورهای استیرلینگ به تولید انبوه نرسید اما برخی اختراعات پرقدرت با این موتور کار می کند.
Cut-away diagram of a rhombic drive beta configuration Stirling engine design:
موتورهای استیرلینگ از چرخه استیرلینگ استفاده می کند که مشابه چرخه های استفاده شده در موتورهای احتراق داخلی نیست.
گاز استفاده شده در داخل موتورهای استیرلینگ هیچ وقت موتور را ترک نمی کند و مانند موتورهای دیزل و بنزینی سوپاپ دود که گازهای پر فشار را تخلیه می کند و محفظه احتراق وجود ندارد. به همین علت موتورهای استیرلینگ بسیار بی صدا هستند.

موتورِ اِستِرلینگ (Stirling engine)
موتورِ اِستِرلینگ
نوعی موتور احتراق خارجی. این موتور با هوای گرم کار می کند. در ۱۸۱۶، کشیشی اسکاتلندی با نام رابرت استرلینگ آن را اختراع کرد. در انواع پیشرفتۀ این موتور از گاز هلیوم استفاده می کنند. اساس کار موتور استرلینگ این است که هوا در دو سیلندر آن، سیلندر کارکن و سیلندر جابه جایی، در هنگام تراکم گرم و در هنگام انبساط خنک می شود. گازِ در حال انبساط در سیلندر کارکن توان را تأمین می کند. این موتور با هر نوع سوختی کار می کند، آلاینده نیست، و نسبتاً کم صداست. این موتور در قرن ۱۹، و پیش از ظهور الکتروموتورهای کوچک، نیرومند، و قابل اعتماد کاربرد گسترده ای داشت. در سال های اخیر نیز تلاش هایی برای استفاده از موتور استرلینگ برای کاراندازی ماشین های گوناگون به عمل آمده است.