بانوی شکسته

بانوی شکسته (به فرانسوی: La Femme rompue) رمانی اثر نویسنده فرانسوی سیمون دوبوار است که در سال ۱۹۶۷ منتشر شد.
• «نباید دورنگر باشیم. در آینده دور مرگ و نیستی و همه چیز را بدرود گفتن سایه افکنده است. در آینده دور دندان مصنوعی گذاشتن، پا درد و کمر درد، سیاتیک و رماتیسم، بیماری و ناتوانی، کم کاری و خشک شدن چشمه دانش و معنویات و نازائی فکری و تنها ماندن هست و در دنیای بیگانه ای که ما دیگرش نمی شناسیم و نمی توانیم آن را درک کنیم، گردش روزگار بدون ما ادامه خواهد داشت.»• «سرگذشت بشر همین گونه به طور مسخره آمیز و ابلهانه ادامه خواهد یافت و اگر غم انگیز تر نشود، سعادت آمیز نخواهد شد. … این خیلی غم انگیز است که انسان گرفتار درد و غم باشد!»• «پیر شدن چنین است. انسان ناگذیر است خیلی از عزیزان را از دست بدهد و گواه مرگشان باشد. آن همه مرده را آدم به خاک سپرد و در پشت سر داشته باشد! … بخاطر از دست دادن آنها مدتها دریغ گوید! و بعد کمک کم همهٔ ایشان را زیر خاکستر فراموشی دفن کند!»• «در بعضی جاها سخت می شویم، در دیگر جاها می پوسیم و می گندیم، و هرگز نمی رسیم!»• «پیش روی آندره شرم داشتم با لباس شنا ظاهر شوم. اندام نیمه برهنهٔ پیرمرد به نظر من بهتر از اندام نیمه برهنه پیرزن است.»• «من می توانم پیش داوری کنم که در آینده جز بیابان و زمین بایر و برهنه و بی آب و علف هیچ چیز دیگر وجود ندارد. هیچ طرح و برنامه ای نیست. هیچ علاقه و کششی وجود ندارد. من دیگر هیچ چیز نخواهم نوشت؛ و وقتی ننویسم پس چه کار خواهم کرد؟ چقدر زندگانیم تهی خواهد بود! … نه در دنیای درونم و نه در دنیای اطرافم هیچ چیز جالبی وجود نخواهد داشت؛ و به موجود بیهوده ای تبدیل خواهم گردید. یونانیها پیرهای خود را به زنبورهای سرخ و درشت که هیچ فایده ای ندارند تشبیه کرده اند و نام «زنبورهای بیهوده» بر آنها نهاده اند. این نام برای من هم زیبنده است. من هم مثل کسی هستم که صاعقه زده شده است؛ و از خود می پرسم چگونه خواهم توانست باز به زندگی ادامه دهم، وقتی هیچ امیدی به کار خود ندارم؟»• «صبح وقتی بیدار شدم، او هنوز خواب بود و دستش را به دیوار تکیه داده بود. من روی بگردانیدم. هیچ نوع گرایشی نسبت به او نداشتم. قلب من چون دیر متروکی بود که هیچ نور و روشنایی از پنجره هایش به خارج نمی افشاند. پاپوشها و پیپ مرا به هیجان نمی آورد و غیبت او را برایم غم انگیز نشان نمی داد. به نظر می آمد که او بیگانه ای است زیر یک سقف با من زندگی می کند. خشمی که از عشق سرچشمه گرفته و زاده شده است، گاه ممکن است عشق را بکشد. چه توانسوز و غم انگیز است وقتی انسان نسبت به کسی که دوست می دارد کینه پیدا می کند ! ...• «احساس می کردم که او دیگر متعلق به من نیست؛ و حتی ظاهرش هم تغییر کرده بود. موهایش را به طرز دیگری پیراسته و لباسش مطابق مد قرن ۱۶ بود. گر چه من زندگی و آغاز جوانی او را ساخته بودم، ولی اکنون مانند گواهی بودم که از فاصله دور او را نگاه می کردم. این سرنوشت مشترک و همگانی تمام مادرها ست: ولی کسی چه می داند که چنین سرنوشتی خواهد داشت و همه مادرها فکر می کنند هیچگاه این سرنوشت را پیدا نخواهند کرد …• «چقدر زندگی لغزنده و زودگذر است وقتی آدم خوش و سعادت مند به سر می برد! … اما چون غم و رنج آغاز می شود، همه چیز تغییر می پذیرد. انسان نمی داند دیگران چه فکر می کنند و چه می گویند و چه عقیده ای دارد. کار به جایی می رسد که خودش را هم نمی شناسد و نمی داند چه می خواهد و چه می گوید و حتی نمی تواند بفهمد مردم چطور او را می بینند.• «اشتباه بزرگ تو این بوده که خیال کرده ای افسانه عشق همیشه گی است و کهنه نمی شود و به پایان نمی رسد. من این را فهمیده ام، به همین جهت تا با مردی رابطه پیدا می کنم و می خواهم به او تعلق خاطر پیدا کنم ترکش می کنم و با مرد دیگری آشنا می شوم و سعی دارم اولی را از یاد ببرم.»• «مرا پیش روانپزشک فرستادند. خواستند تندرستی خود را بازیابم تا بتوانند ضربه محکم تری به قلب و روحم بزنند. مثل پزشکان زمان جنگ که دشمنان زخمی ها و بیماران را معالجه می کردند تا بهتر بتوانند شکنجه را تحمل کنند.»• «من معنی داشتم؟ هرگز برای خودم فکر نمی کردم. غصه ای نمی خوردم. فقط وقتی به خود توجه می کردم که او دوستم داشته باشد. اگر او دوستم نداشت دیگر همه جا تهی می نمود.»• «او بازنگشت. زیرا آنکه آمد دیگر او نبود. یک مرد دیگر بود؛ و روزی رسید که فقط تصویر خیالی و موهوم او کنارم بجای ماند …»• «دیدم کلمات هیچ چیز را بیان نمی دارند. خشم ها، کابوس ها، ترس ها و دلهره ها همه از خلال کلمات می گریزند.»• «خیلی ساده و آسان است که از جای حرکت کنم و کمی بلغزم و در نیستی سقوط کنم؛ و به جایی بروم که بازگشت ندارد. در کشوی میزم چیزی که بتواند مرا به سوی نیستی کشاند هست؛ ولی نمی خواهم. نمی خواهم! چهل و چهار سال خیلی برای مردن زود است، این نادرست و دور از عدالت است که من بمیرم! … من نمی توانم زنده گی کنم و نمی خواهم بمیرم.»• «کسی که یک عمر برای دیگران فداکاری کرده و غم خورده است، اگر روزی خودش اندوهی به دل داشته باشد همه دچار حیرت و بهت می شوند و از او انتظار ندارند برای خودش غصه بخورد.»• «من در بن بست گرفتار بودم. اگر موریس آدم کثیفی است پس من عمرم را بیهوده با او تلف کردم و عشقم به او بی نتیجه بوده است. شاید هم او حق داشته است که نتوانسته مرا تحمل کند. در این صورت من باید از خودم بدم بیاید و خود را کوچک بشمارم، بدون آنکخ بدانم چرا از خویشتن بیزارم.»• «نتوانستم زیاد به آهنگ گوش بدهم. بغض گلویم را گرفت. موزیک بهانه بود و من اثر شنیدن موزیک گریه نمی کردم. برای این که حرفی برای گفتن نداشتیم در صورتیکه هر دو می دانستیم در چه وضعیتی هستیم می گریستم.»• «آدم زمانی که خاموش می ماند، احساس می کند که رنجی دارد و موضوعی مبهم آزارش می دهد؛ ولی حرفی برای گفتن پیدا نمی کند، در صورتیکه اطمینان دارد چیزی وجود دارد و حادثه ای اتفاق افتاده است.»• «خدایا! چقدر خشم دردآور است!»• «بی عشق نمی توان یک زنده گی را پر کرد.»• «مسخره است. باید او به من خیانت می کرد تا ما ایام جوانی و عشق گذشته را دوباره زنده کنیم. هر نوع شوک و ضربه ای انسان را بیدار می کند.»• «یادداشت روزانه چقدر کنجکاوی آفرین است. چیزی را که آدم نمی گوید و نمی تواند، مهم تر از چیزی است که یادداشت می کند.»• «اگر من همیشه حقیقت را به دست آورده و کشف کرده ام، به این دلیل بوده است که با تمام وجود آن را خواسته ام.»